Vale. Eran outros tempos.
Normalmente, se
un grupo de rapaces de, poñamos, San Xoan do Monte topabase con outro grupo de
rapaces de, digamos, Ríos, remataban a ostias. Non por nada, non é que se cairan
mal ou algo diso; era así, e punto. Cousas dos tempos, supoño. Que eran outros.
Pero había un
sitio no barrio (entendendo como barrio Teis, por suposto) no que existía unha
especie de tregua permanente, de paz
malostiada e desconfiada, pero paz. Manadas
de cativos e mozos de San Xoan, da Fenosa, de Foxos, da Praza, do Toural, da
Paradela, de Sampaio, de Bichita, de Guixar, de Ríos, de Sampaio, da Trave, de
Coutadas (qué gozada escribir os nomes
dos sitios) e doutros enclaves do barrio podíamos coincidir no tal sitio sen
que ocorrera nada grave de máis.
A maxia do cine.
Houbo unha época
que en Vigo existían duas institucións que sinalaban o nivel de progreso
acadado, duas institución das que non nos sentíamos orgullosos porque éramos
estúpidos de mais. Unha, os wáteres públicos; vale, sempre estaban ateigados e
suxos, somente os había no centro, pretendían cobrarte polo papel hixénico, e
neles habitaban uns tipos extraños que che miraban raro . Pero existían. Ías pola rúa, dábante gañas de mexar e ías o
wáter público; coma en Nova Iorque, vaia. A outra cousa eran os cines de
barrio.
Agora, en
retrospectiva, é difícil de crer, pero o certo é que nesta amalgama que é (que
xa era daquela) esta vila había o que se
chamaban cines de barrio. Que eu me lembre, no Calvario había dous, o Palermo e
o Avenida. Creo que o de Bouzas chamabase Disol. E en Santiago de Vigo estaba o
Santiago El Mayor, que era cousa de curas, penso. Había outros.
O cine de Teis
era o Roxy, chamado popularmente o Moco; en realidade o Roxy era o herdeiro dun
cine anterior que era o auténtico Moco, do cal eu non me lembro. Foi derrubado
a finais dos anos 60 do seculo pasado, e estaba situado fronte a antiga oficina
de correos, na Baixada a Vulcano, hoxe Rúa Enrique Lorenzo. Nese cine, no Moco,
foi onde ó parecer xurdiu o nome de Bichita: a paisanada foi ver unha peli que
se chamaba “Wichita City, ciudad sin ley” e seica se sentiron identificados ata
o punto de rebautizar o Grupo Sindical de Espiñeiro, hoxe Camiño de Maceiras.
O cine Roxy erguíase
na rua Sanjurjo Badía, xunto a pastelería El Cisne e fronte o bar coñecido como a Cova dos
Ladróns. Era un cine de programa doble, sesión continua e reestreno. Qué quer
dicir esto? Os que xa o saibades caládevos, e deixar que ilumine a iñorante, porque
está na sua natureza, xuventude. Programa doble siñifica que puñan duas pelis
de cada vez. Sesión continúa quer dicir que puñan unha peli, logo a outra, logo
voltaban a pór a primeira, e así ata que pechaban, e que co precio dunha
entrada podías votar alí dende as tres e media da tarde, por aí, ata que
remataban, as once ou mais. E, por último, de reestreno ven sendo que alí non
estreban película nengunha, para ver pelis novas había que ir ó centro (o
Plata, o Fraga, o Ronsel, o García Barbón, ún deses), pero como nos, os do
barrio, rara vez íamos por eses sitios, pois eso, era como se foxen
estreas. Os domingos non había nen
programa doble nen sesión continua, era un pouco mais caro e viña sendo o día
das reestreas das pelis famosas (“Aeropuerto” e tal).
Era realmente
económico, o Moco. Non me lembro canto custaba, pero estamos a falar de sete
pelas, ou así, un día de semán, no
galiñeiro (dou por feito que sabedes o que é o galiñeiro). Ou sexa que, vaia,
podíamos ir bastante a miudo. Con cinco pavos mercabas un paquete de Rex ou de
Aguila, ías o salón de xogos a facer uns futbolíns, ías o cine, mercabas
gaseosa e chicles, e inda te quedaba pra un perrito caliente na de Marsus.
O propio era pois
ir ó cine en manadas, e antes de empezar a peli mercar unhas gaseosas no propio
bar que había no local (marca Balín, moi
baratas, xeadas, bastante asquerosas e extranamente adictivas) e algúns chicles
(da fábrica que había no barrio, alí ó lado), e subir o primeiro piso,
instalarse o mais perto posible da baranda e montar o maior cirio posible sen
que che botaran. Fumabamos, riamos, botabamoslle gaseosa ós que estaban abaixo,
cuspíanos entre nós, e as veces atendíamos a peli.
Pois íamos ó
cine, e víamos a Bruce Lee (e, o sair, rompíamos unha man contra unha farola
mentres dábamos berridos orientáis), e víamos pelis de vaqueiros (“coidado
Yoni, a tua espalda”, lle dicíamos ó imbécil do prota sen que éste se
apercibiese), de vampiros (Christopher Lee e Peter Cushing in a Hammer
Production), de Tarzán (un tipo entrañable), españoladas (un xénero en sí
mesmo), de romanos, de aventuras, de guerra, de amor (destas renagabamos
bastante, eran pelis para nenas)…E, as veces, algunha boa: eu vín “El Padrino”
no cine Roxy, alucinando. “En el calor de la noche”, “El Inspector Tipps contra
la Organización”, “Shaft”, “La piel de un policía”… e un mazo de John Ford, de
Antonhy Mann, de Boetticher, algunha de Peckimpah, algunha de Siodmak, John
Houston, Howard Hawks… en pantalla grande, chaval. Vaia luxo. (Claro que
daquela eu non coñecía o nome de nengún director, nen sequer sabía moi ben para
qué servía un director; anos mais tarde mirabas na tele unha peli e dicías
“ésta mireina eu no Moco”, e os que estaban contigo e que non eran do barrio
ollaban para ti como se estiveses mal da cabeza)
E o destape. Esto
tamén merecería un estudo profundo e analítico, pero que lle imos facer. As
señoras do barrio (vaia, as nosas nais, tías, irmás maiores) denunciaban que o
cine Roxy puña pelis porno; nós sabíamos que aquilo non podía ser porno, porque
porno era o que viña nas revistas danesas e holandesas (ou de por aí fora) que
lle trocábamos ós mariñeiros dos cargueiros en Guixar, a cambio de cartóns de
Record, revistas que logo levabamos ás cabañas onde lle dabamos o uso axeitado.
Pero as pelis de destape eran francamente divertidas, e as suas heroínas
(actrices detestables pero moi guapas, como María José Cantudo, Nadiuska, Agata
Lys, Victoria Abril…) formaban parte do imaxinario colectivo do barrio.
As veces puñan
algunha francamente atrevida (prá época). “Historia de O”, “Emmanuelle”, por
exemplo, autorizada exclusivamente prá maiores de dazaoito. Nós pasábamos
igoal, pero advertíannos na entrada que se viñan da Inspección tiñamos que nos
achantar no carto de baño; pasounos un par de veces, e foi bastante divertido.
Tamén había días
de ir ó cine coa nai dun. Puñan unha de vaqueiros, por exemplo, e mataban
moreas de indios, e morrian unhas cantas ducias de cowboys, e a nai dun miraba
aquilo pelín aburrida e sen inmutarse; e niso que mataban un cabalo, e a nai
dun indiñabase (“animaliño! Porqué teñen que matar ós cabalos? Miserables!”) E
así ata que alguén do público reclamaba silencio.
…
A noite que ardeu
o Roxy foi a ostia. Os veciños se avisaron
uns a outros, e alá fumos familias enteiras, os homes con pantalón de
pixama e camiseta de asas, as mulleres con batas estampadas e rulos na cabeza,
os rapaces xadeando como cans da pura excitación. Cheiraba a raios, e o lume saía polas
fiestras onde estaba a sá de proxección. Pronto empezaron a circular botellas
de Sansón, e os nosos país miraban filosóficamente as lapas e dicían cousas
sabias e atinadas (“o que está de ser, está de ser”, e cousas así,
incomprensibles daquela e incomprensibles hoxendía). Os nenos fumábamos Chester ás achantadas e
puñamos cara de tipos duros. Os bombeiros renegaban, cun pito nos beizos e cara
de mala ostia (“pero señora faga o favor de apartarse, por amor de Dios”) e a
policía (a municipal antes do 092) pasaba bastante de todo… Foi unha noite
máxica, de festa, polo que eu me lembro.
(O cine Roxy
ardeu un sábado ou un domingo, creo lembrar, ben entrada a noite; non había
ninguén dentro. Daquela ardían moitas cousas en Vigo, e non somente nas
manifestacións: numerosos pubs, discotecas, locais de alterne (¿?) e outros acostumaban
arder de xeito extrano…)
Tamén foi, en
certo modo, o fin dunha época. Unha época cutre, maravillosa, iñorante, chea de
esperanzas non moi xustificadas, chea de medos moi xustificados. (Nefeuto, as
esperanzas quedaron polo camiño, e os medos fixéronse mais e mais grandes, ata
o día de hoxe.)
Pero mira,
chaval, se non viches “El Doctor Zhivago” en pantalla grande, non viches unha
merda.
E xa está. Levo
cerca dun ano sen ir ó cine (cuestión de pasta, de horarios, de odiar os
centros comerciais, e de que a maioría das pelis que fan agora non merecen a
pena). Se cando tiña doce ou trece anos me dixeran que ía estar tanto tempo sen
ir a ver unha peli, non mo crería. Xa ves.
(Por certo, no
Roxy vin o meu primeiro concerto: tocou un grupo de Madrid que se chamaba
Asfalto, que non sei como viu cair alí, a verdade. Facían unha cousa como rock
progresivo, tipo Genesis, e cantaban en castelán. Non estaban mal)
Pois nada. As fotos son miñas, e os que tipos que saen aí son Club de Remo de Bueu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario