viernes, 28 de junio de 2013

28 de xuño de 2013. Sinte a Roja (ou algo semellante)

            Un tipo, ou unha tipa, que leve un chándal (ou unha camiseta, ou unha sudadera) da selección española é un (unha) imbécil?
            Sí, sen dúbida.
            Hai tres excepcións (que se me ocorran agora mesmo):
            1).- Que o tipo, ou a tipa, en cuestión sexa deportista membro dalgunha selección española. En este caso o chándal lle sairía gratis, e mesmo pode ser que cobre por elo.
            2).- Que o suxeito (suxeita?) teña menos de dazaseis anos. Todo-los menores de dazaseis anos son idiotas, leven a roupa que leven (ou digan o que digan, ou fagan o que fagan; é así, é algo propio da especie, non se pode facer nada, sinto).
            3).- Que o tal (a tal) sexa un/unha emigrante ilegal con gañas de integrarse rápidamente e/ou pasar desapercibido/a nos controis policiais. Creo que esta táctica non soe dar moi bós resultados, pero é lóxico que se intente.
            Ó mellor hai algún caso mais (non sei, camuflaxe, demencia transitoria,  algo así), pero polo demais podemos afirmar categóricamente que quen leva indumentaria da selección española, salvo en contados casos, é un imbécil (ou unha imbécil).
            (Como non hai moitos seguidores deste sitio, e creo que os coñezo a case que todos, sei que non vos ides cabrear, o cal é unha lástima. Realmente, me custa moito provocarvos. Se algunha das cousas que eu poño por eiquí de cando en vez as dixera, que sei eu, Pérez Reverte ou un deses, se podería montar unha polémica do copón, moi divertida, e que podería rematar en descalificacións personalis, odios acérrimos (?) e cousas así, o cal me levantaría a moral un pouco, que boa falta me fai. En fin…)
            Hai pouco ouvín que hai un proxecto para que o Ministerio de Deportes (ou Dirección Xeral, o que sexa)      se integre no Ministerio de Defensa. Ó mellor semella raro a primeira vista, pero pensade que tanto os nosos aguerridos soldados como os nosos esforzados deportistas internacionais comparten a defensa dos valores nacionais (boeno, xa sabedes, os valores nacionais, qué queredes que vos diga que vos non saibades sobre os valores nacionais). De feito, hoxendía estimula mais o patriotismo e o ondear de bandeiras rojigualdas os triunfos da “nosa” selección de fútbol cos desfiles dos “nosos” militares profesionais (inda que se acompañen de cabras e outros simpáticos animaliños).
            E o patriotismo e o ondear de bandeiras (especialmente as rojigualdas) son unha potente maquinaria de fabricación de imbecís.
            Boeno, eu nunca dixen que foxe boa persoa…

   Aí vos queda un video-vía-you-tube de Verónica Ferreiro, a quen tiven grata ocasión de ver hai ben pouco no Hipólito.


E boeno, mais nada. Lembravos que hai moitas cousas pra facer estos días: Festas no Barrio de San Pedro , en Santiago (rematan o domingo, e pagan moito a pena); Imaxinasons, en Vigo; os xoves, Jazz enMoaña, na Cofradía de Pescadores; en Cangas comenza o Festival de Teatro Cómico... boeno, unha chea de cousas.
         

 

viernes, 21 de junio de 2013

21 de xuño de 2013. Non digades que foi en van (a ostia)

Hoxe ímonos pór sentimentais (unha observación: o plural da anterior frase non siñifica que esto o escribamos entre varios, estaríache boa, nen que vós vos teñades que pór sentimentais, vos saberedes; e o que chaman plural maiestático, e é o que usan os reis, para que vexades en que plan veño hoxe).
Vale, empecemos de novo. Hoxe voume pór sentimental; aviso por se alguén, con todo o lexítimo dereito e en beneficio da sua saude,  decide deixar de ler eiquí. Non pasa nada, seguimos sendo amigos, se me ves pola rúa saúda, que eu cada día vexo menos.
Pois resulta que este sitio-blog-cousa cumpre un ano; parece incrible, pero é certo: estiven revisando os arquivos, e a primeira entrada foi o 30 de xuño do 2012. Vale, case un ano. Boeno, non é pra tanto, diredes, vaia unha cousa. Ai non. É a ostia. Así que me vou sacudir durante un anaco o manto negro de baixón que habitualmente levo nos ombreiros (coma un loro ruín de pirata), e voume celebrar. Eu me celebro e me canto, que dicía o outro.
Teño tabaco, café e almax. Estou escoitando a Guru (que o seu Deus o teña na gloria) a todo volume. Non hai nengún gato perto (hoxe teñen día libre), pero polo demais todo está ben (“una temperatura perfecta para la práctica del fútbol”, unha desas frases estúpidas que che quedan grabadas no cerebro dende neno).  Imos alá, pois.
Que este chisme-sitio-recuncho leve funcionando (é un dicir) dende hai un ano (trinta e tres, a edade de Cristo menos un mes, entradas, ésta incluida, unha chea de fotos, case que todas miñas, moitos videos de youtube, poemas alleos… ) é a ostia, e por unha única razón: que o fago eu.
Eu, que non son escritor, nen fotógrafo, nen, os deuses me axuden, poeta, nen sociólogo, nen político, nen sindicalista, nen militante de nada, nen crítico literario nen musical. Eu, que non teño estudos superiores (a única vez que pisei unha universidade foi nunha xuntanza da, perdón pola reiteración, Xuntaza Libertaria, para tratar un tema de presos e tal),  nen estudos medios,  e que hai décadas que esquecín, afortunadamente, os primarios. Eu, que non teño carreira profesional, senon un emprego, bastante asqueroso e non moi ben pagado. Eu, que non son moi listo que digamos, que non estou introducido en nengún “mundillo” (qué palaba mais repuñante, nunca me dera conta) de nengún tipo, que carezo, que vos vou dicir a vos, de calquer crase de talento. Eu, especialista en proxectos inacabados ou nen sequer comenzados. Eu fago esta cousa. Dende hai un ano. A ostia.
(É evidente que se os meus escritos ou as miñas fotos tiveran que pasar algún tipo de filtro editorial ou crítico ou comercial non existirían, ou polo menos ninguén tería acceso a eles.  O cal sería lamentable (pra mín sí, qué queres que che diga). Obxectivamente sería indiferente (un pouco mais ou menos de morralla no mundo é imperceptible, supoño), pero, boeno, a obxectividade, para mín,  é un concepto extrano e misterioso, e que lle den.)
Se tivera que facer unha valoración (vaia, non teño que facela, pero é que me apetece), sería contradictoria. Por un lado, a tal valoración sería mais ben negativa. Non me lembro porque empecei a facer isto, pero seguro que agardaba algún tipo de consecuencia, de reacción, de cambio, de intercambio: sexa o que fora, non se produxo.
Pero.
Mirade: se esta cousa sirviu pra que alguén se decidira a facer algo de creación persoal (“Se ese, que é medio parvo, fai iso, seguro que eu tamén son quén de facer tal cousa, e mellor”); se sirviu pra que alguén non esquecera, ou se replantexara, ou cuestionara, a problemática palestina ou os gastos militares; se sirviu para que alguén coñecera ou tivera un pouco mais presente a obra de xente da terra, xente orgullosa, chea de talento e de resistencia a unha época mais ben imbécil (a artesá PFM, o poeta Manolo Pipas, a inclasificable Mónica de Nut, os enormes músicos e poetas que habitan o país, cada ún ó seu  xeito); se alguén entrou en contacto co Espazo Aberto Antimilitar, ou co Ateneo Libertario de Vigo, ou a xente que promove o boicot cultural a Israel; se alguén se botou unha risa, ou se sintiu un pouco menos só, ou un pouco confortado (“vaia, hai xente algún anos mais imbecís ca mín”) lendo esta cousa; se alguén colleulle un pouquiño mais de amor á Lingua (a pesares dos estragos  que eu lle fago a cotío, sinto); se sirviu para facer unha lembranza colectiva do grande amigo que foi Miguel Carballido… Boeno, sesirviu   para algo disto… Ostia. Non dígades que foi completamente en van.
E vos vous dicir unha cousa: pegar letras unhas con outras, e construir frases que teñan sentido e que se acheguen un pouco á idea (por simple ou estúpida que ésta fora) que ún tiña na cabeza, boeno, iso fai que ún se sinta… ben.  E ás poucas veces que o que escribiche  ten música, que soa afinado, boeno,  fai que ún se sinta cheo. E se alguén o lé … qué queredes que vos diga, é (adivíñachedelo: este é o leiv-motiv desde texto), é a ostia.
Xa volo avisei: rollo sentimental. Longo, pesado, e mal escrito. Puro estilo Carlosdeteis.
Ós poucos pero extraordinariamente xentís, comprensivos e pacentes lectores deste  diario de frustracións: humildemente, grazas.
Houbo unha época na que me saquei unha pasta (pouca, pero tampouco tiñas moitas necesidades) adiviñando o futuro mediante a práctica da quiromancia ou botando as cartas, pero, admitámolo, era unha actividade lixeiramente fraudulenta:  son totalmente incapaz de predecir
nada. Así co futuro desta cousa é incerto. Pero, boeno, como todo-los futuros, non?

Xa sei que son coma esas visitas indesexadas, que sempre se están despedindo e nunca se abren, pero, ehem, é que levaba tempo sen escribir e quen sabe cando me porei de novo a elo, así que, a xeito de agasallo, de despedida (supoño que momentánea) e de recoñecemento, e para que non pasedes o día sen que leades algo de calidade, vouvos pór (sen o seu coñocemento, por certo) un dos escritos do poeta Lariño que mais me teñen gustado (podedes seguer a producción case que diaria no seu sitio envolventesaspalabras.info). Chámase regálaste un pouco escura, foi publicado o día 3 de maio deste ano, e vai así:

cada sorriso ou cada dor
cada grande ou miúdo sentimento
pinta o teu espirito dunha cor
e para acompañar os teus versos
tamén as veces ti te pintas
os cabelos os ollos os beizos
e regálaste en escuras fotografias
lariño
E xa está. A gata da fotográfía darriba é, contra o que poida parecer, boa xente inda cun pouco rara.  Á pingueira da foto dabaixo non a coñezo de nada. Ata mais ver. Coidadevos.