É Santiago, o 25 de xullo.
Un monxe (dominico? Leva un hábito gris con
capucha…) sae da catedral e se senta nas escaleiras da Quintana a ver, e sobre
todo a escoitar, a proba de son que están a facer, a un volume intolerable, Los
Planetas, que van tocar na praza pola noite. Supoño que o home estarase a
preguntar que ten que ver aquilo co día do apóstol…
Parque de Bonaval, despois de xantar. Xente
tumbada na herba, sesteando, fumando porros, falándose ou acariñándose
preguiceiramente, as cousas que fai a xente. Seis policías nacionais entran no
parque, con aspecto de despistados. Dan unha volta por alí, falan pola radio,
miran os carteis indicadores do parque, se consultan uns a outros, se encollen
de hombros. Ó final lle preguntan a unha chica onde están, e como teñen que
facer para ir a Igrexa de Bonaval, que é onde se supon que teñen que estar. A
rapaza lle fai uns indicacións e os polis marchan. Dez minutos despois volven a
entrar no parque, e van consultar o mesmo cartel indicador de antes.
Mitín de Anova, na praza 8 de marzo. Beiras
pecha o acto cunha chapa que prometeu que ía ser breve, pero o home se embala e
comenza a largar sobre a revolución francesa, sobre os habitantes dos castros,
sobre un escritor arxelino dos anos coarenta e sobre o repuñante que é o Sr.
Feijoo (aí teño que lle dar a razón), e a xente xa vai tendo fame, pero o tío
está en vena, improvisando, e a ver quen lle di que pare. Pola rúa San Pedro,
que está alí ó lado, oense de pronto unhas voces, uns canticos, unha algarabía: son uns mozos
católicos rematando o camiño de Santiago, e van pasar xusto diante de onde está
falando o Beiras. Para mais coña, levan diante do grupo un estandarte ou algo
así cunhas cintas coa bandeira española. Pode ser divertido, penso, e preparo a
cámara. Pero un dirixente de Anova actúa con dilixencia, sube a rúa San Pedro e
fala co que parecer ser un cura novo e estar ó mando. Os rapaces católicos
calan e pasan de puntillas, case que se respirar, diante do mitin, nametras
Beiras nos ilustra sobre os conceptos de estado, nación, territorio, comunidade,
e sobre o tonto que chega a ser o Sr. Feijoo.
Uns tipos,
catro ou cinco, ben vestidos, levan a cara tinxida de roxo. Ninguén lles
pregunta por qué.
Na tómbola, na que debe ser a festa mais
grande de Galicia, bastante xente se acumula para ver se lle tocou un perrito
piloto ou o que sexa que toque este ano. Unha señora con aspecto de francesa
(ou belga, ou luxemburguesa) berrea en francés que lle acaban de roubar a
carteira; ninguén lle fai caso, non sendo un paisano que lle di “señora, hai
que estar o que hai que estar”.
Un
grupiño de rapazas entran na catedral; levan pegatas feministas, camisolas en prol da volta dos presos a casa
ou de defensa da lingua. Unha delas vaise a confesar; leva unha bandeira
independentista a xeito de capa.
Bandeiras: galegas coa estrela, feministas,
algunha, poucas, republicana, bretonas, de Euzkadi, de Catalunya, moitas de
Palestina, unha negra. Pola mañá nas manifestacións e nos mitins, pola tarde
desparramadas por todo Santiago.
Hai cola pra entrar na cociña económica.
Cando eu era asiduo, o día do apóstol había menú especial, mais variado e
abundante. Un rapaz maqueado ó estilo gótico fala cun vagabundo nun idioma
inventando, mistura de italiano, inglés, galego e o que vaia saindo. O sol
anímase a sair, e a maquillaxe do rapaz comenza a facer grumos e a se derretir…
É Santiago, o 25 de xullo.
O oso formigueiro pasea, tira fotos, alucina...
(Sí, esta páxina estase a converter en autoreferencial...)
