jueves, 26 de diciembre de 2013

26 de decembro de 2013. Cousas pra ouvir. Pagando débedas.



Non sei se saberedes (e se non xa volo conto eu, faltaría máis) da miña afición ás listas de final de ano, especialmente ás que saen en grandes (cada vez menos grandes, je) medios, como “El País”, que nos informan do que foi “o mellor do ano” en temas de cultura e entretenemento (e de “tendencias”, que non sei moi ben o qué é). Así que, chegados a esta
época, agardo ansioso polos mellores libros, segundo El País (normalmente non lín ningún), os mellores discos, segundo Mondo Sonoro ( algún non os coñezo, outros dan asco directamente) ou Je ne Sais Pop (psché), as mellores pelis segundo Filmaffinity (pra flipar, quítanche as gañas de ir ó cine outros catro anos), e mais. Hai, básicamente, dous tipos de listas: as elaboradas por expertos, críticos e así, e as de votación popular; éstas últimas son as mais divertidas (de verdade que “Avatar” foi unha das mellores pelis da década?)
Resulta qué inda é mais divertido elaborar listas que lelas…
A lista que vos vou presentar hoxe (qué che crías) é unha mistura dos dous tipos; está feita por un experto (eu) e corroborrada e confirmada pola xente (eu). Vai de discos (prás xeneracións máis novas: un disco é un obxecto físico que posto no chisme adecuado reproduce música; soe ter portada; soe ter créditos, que nos informan de quen toca cada cousa; soe costar pasta).
Realmente, podería incluir eiquí sete ou nove discos. O momento da música feita en Galiza agora mesmo é excepcional.
Tomádeo máis ben como unha recomendación que vos fago: son catro discos que deberíades ter, ou polo menos, escoitar. Evidentemente, son catro discos galegos, inda que non necesariamente de música galega; editados ou distribuidos durante este puto ano 2013 que semella rematar dunha vez; que proporcionan grandes doses de placer, regocixo, inquetude, xolgorio e mais cousas; e dos que me apetece escribir (pagando débedas, xa sabedes). Vai por orde de adquisición.

2uS. Dous. Este é o segundo disco (ou o terceiro, é un pouco complicado) do duo formado por Fernando Abreu (que toca todo tipo de saxos e clarinetes) e por Pablo Carrera, guitarra. A edición (diseño e ilustracións) de Olalla Fernández é magnífica: o disco é realmente precioso; llo podes regalar a calqueira e quedar como Dios (unha frase feita que non estou moi seguro do que siñifica). O que contén é música popular dunha elegancia e gusto dificís de superar, melodías adictivas, e un bo rollo que escasea últimamente. Ideal para pór un domingo pola mañá de resaca (crédeme). Música folk dun país que non existe.


Marcos Pin Factor E-Reset. Barbanza. Marcos Pin (guitarrista, compositor, arreglista) xuntou o seu redor unha big band con moitos dos mellores músicos da escea galega de jazz (o cal siñifica excelentes músicos) para grabar este magnífico disco inspirado no Barbanza (esto último volo podiades imaxinar). A textura (musical, se entende) deste disco é incrible. Está cheo de momentos e detalles máxicos, a cargo de tipos como Manolo Gutiérrez ó piano, GDJazz á trompeta, Ton Risco ó vibráfono ou Pablo Castaño ó saxo tenor. O traballo da sección rítmica (Max Gómez á batería, Juansy Santomé o contrabaixo) é impecable. Marcos Pin é, sen dúbida, un dos músicos máis intelixentes e, ó tempo, máis, mmm, detallistas, que hai hoxe en día por eiquí. Unha proposta arriscada e exitosa, e, sobre todo, moi disfrutable.


Mónica de Nut e Virxilio da Silva. Dos fíos invisibles chegan as cores. Este é o disco mais difícil de describir dos catro, pero a ver como zafo. Estamos ante un traballo de demolición de fronteiras entre estilos: na mesma peza conviven o canto de raíz galego e unha guitarra tipo Delta do Mississipi, unha peza barroca e unha trompeta que vai derivando cara o jazz… Un disco que contén canción tabernaria e canalla, distorsión, furia, maestría, desesperación, retranca, elegancia... Música palleira, din eles. Este disco xurde das actuacións en directo co duo ven facendo dende abril do 2013, e conserva a inmediatez e urxencia de ditas actuacións. As colaboracións de GDJazz á trompeta e de Marcelo Dobode á percusión danlle inda mais cor ó traballo. Difícil de clasificar, directo, extraño, distinto, excelente en todo caso, e que semella coller formas novas cada vez co escoito. Música dunha Galiza que inda non existe.


Ton Risco Quinteto. Impronunciable. O vibrafonista ourensán, cunha excelente banda (GDJazz, que parece estar en todos lados, á trompeta, Marcos Pin á guitarra, Max Gómez á batería e Juan Cañada ó contrabaixo, coa colaboración do saxofonista Pablo Castaño en dous temas) presenta un disco impecable, sinxelo, onde cada cousa encaixa no seu sitio, que se toma o seu tempo pra che ir envolvendo, no que os músicos semellan toparse cómodos. Na funda ven unha foto tirada po Rodas Isqueiro que xa me gostaría tela feito a mín.

E era iso.
Unhas consideracións finais: nengún destes traballos está editado por unha multinacional ou algo semellante (o primeiro creo que é de Nakra ou de Sinsal, os outros tres son FreeCode Jazz Records), así que probablemente non poderás mercalos no Corte Inglés nen no Alcampo ó fondo á dereita xunto á sección de embutidos.
Eu tiven a sorte de ver e escoitar a toda esta xente defendendo os seus traballos en directo, e conseguín ós discos directamente dos músicos cos fixeron; vos aseguro que é o xeito mais sinxelo, ilusionante e honrado de facerse cun disco.
É de facer notar a pouca presenza de mulleres nas grabacións reseñadas. Boeno, e que exceptuando a Mónica de Nut, non hai nengunha. O cal semella bastante raro. Por favor, que alguén mais listo ca mín (é dicir, case que calquera) investigue e explique o motivo de que haxa tan poucas músicas no campo do jazz, improvisación ou como queiras chamalo.
Outros discos non comentados eiquí, pero que farías moi ben en conseguir: o do gran Paco Charlín, “Flood” e o de Radio Cos (homónimo). Non tiven ocasión de escoitar inda o último de Sés, que hai quen di que está moi ben. Sumrá, que eu saiba, non grabou nada últimamente; tampouco sei nada de Lucía Martínez. Teño que me facer cos traballos de Iago Fernández e de Chus Pazos…
Boeno, mais nada. Grazas a todolos que asomedes por esta páxina.
Un pensamento pra compartir, deses que se me ocorren moi de cando en cando (afortunadamente): quen non ten nada que perder, probablemente non ten nada que dar.
Je.

E mais nada. Ata mais ver.

lunes, 25 de noviembre de 2013

25 de novembro de 2013. Un conto pre-navideño (ou así).

Vouvos contar un conto. Un conto de alces. Supoño que saberedes o que é un alce, pero en caso contrario, sempre podedes acudir á Wikipedia ou un sitio deses e vos informar. Ben.
Antes de empezar, duas advertencias: unha, o conto non é meu, linno nalgures e agora vou facer un bonito exercizo de memoria, reescritura e morro; outra, se saides de casa, asegurarvos de deixar o gas apagado, os grifos pechados, e de lle pór comida ó gato. Animaliño. Él non ten a culpa dos vosos estrafalarios costumes sociais.
Imos alá, pois. Un último aviso: este conto non ten moralexa.
A cousa vai así: o Zar Nicolás e o Kaiser Guillermo (podes botar un ollo á Wikipedia e ver quenes eran estos simpáticos persoaxes), a pesares de ser medio curmans, ou precisamente por elo, viñan de ter unhas desavenencias entre eles, que inda que non desembocaran en enfrentamento aberto, deixáranlles mal corpo. Desexosos de restabelecer as boas relación, fixéronse mutuos xestos de achegamento, e, entre eles, un intercambio de regalos para selar a renacida amizade entre familiares e nacións.
Non sei que regalo lle fixo o Kaiser ó outro. Sen dúbida, algo distinguido, exclusivo, e moi caro. Podía permitírseo: despois de todo, os cartos non saían do seu peto.
O Zar regaloulle ó seu curman unha manada de alces.
Puntualicemos eiquí que estes alces non eran uns alces calesqueira, topados pola rúa, suxos, famentos e medio parvos. Non. Estes alces eran fora do común. Magníficos, fermosos, maxestuosos. Un só daqueles alces valía máis que a plantilla completa dunha fundición. O non vai máis en cuestión de alces. Diños dun rei. Ou dun Kaiser.
A éste, cando soubo en qué consistía o regalo, non lle fixo alá moita graza. Teríalle feito máis ilusión un tanque, por exemplo. Pero, con ocasión dunha visita a Rusia que tivo lugar pouco despois, ante a insistencia do Zar, foi coñocer persoalmente ós alces, e nada mais velos quedou prendado deles. “Nunca vira animais máis fermosos”, exclamou. É de suliñar que por eiquí, por Teis, polo Morrazo, por Chapela, non abondan os alces, e calquera destes animais que véramos por casualidade pareceríanos extraordinario; máis o Kaiser xa tiña visto cantidade de alces, e inda así estes lle pareceron especialmente diños dil. Así que ordenou o seu traslado inmediato a Alemania.
O cal, dende o punto de vista loxístico, era un auténtico pesadelo. Pero os esforzos combinados dos Ministerios de Exteriores, de Transporte, de Defensa, de Medio Ambente, de Cultura, de Agricultura, e de varios centos de funcionarios, soldados e traballadores fixo posible que a manada atravesara media Europa sen sufrir menoscabo algún e chegara ó seu país de adopción.
Alí, en Alemania, escollérase un inmenso bosque como novo fogar dos animais. O clima era idéntico o do seu lugar de orixe, había comida (o que sexa que coman os alces) en abundancia, as augas eran cristalinas, e podedes engadir todolos tópicos que queirades, pero vaia, o sitio era mais que adecuado, un auténtico Paraiso alciano, que foi convertido en Parque Natural de Categoría Especial. Os poucos lugareños que habitaban nas inmediacións do bosque foron conveñentemente deportados. Decreteuse a pena de morte para quen fose alí sen permiso gubernativo de alto nivel. Instaláronse vixilantes, veterinarios, biólogos, cunha doble misión: que ninguén molestase ós animais, e que éstes tiveran a existencia mais doada e feliz concebible.
O Kaiser, sempre que as suas moitas obrigacións (unha guerra eiquí ou alá, asegurarse de que a maior parte dos seus súbditos fose adecuadamente explotada, e de que os militares de alto rango, os seus familiares, a aristocracia e a alta burguesía estivesen contentos, boeno, o que fan os káiseres, xa se sabe) ía de visita ó bosque dos alces e alí deleitabase cos fermosos animais; de feito, éstes convertéronse na sua distracción preferida (coa única excepción da guerra, quizais). As visitas ó bosque dos alces eran un remanso de paz na sua axitada vida de estadista; este feito era coñecido polos seus mais íntimos colaboradores, que facían todo o que estaba na sua man (que era moito) para que a existencia dos alces fose o máis pracentera posible.
Esta situación durou dous ou tres anos.

Eiquí vai un espazo en branco para sinalar un intre de inflexión no relato, e para que aproveitedes para ir lle dar de comer ó gato. Se esta páxina tivera publicidade (que lóxicamente non ten), iría eiquí. Vale. Alá vai a segunda parte:

Un día, os operarios do bosque toparon un alce morto. Era un alce novo, non semellaba ter enfermidade nengunha, nen ter sufrido accidente de nengunha crase. Os poucos días toparon outro, e o día seguinte dous mais. Nas duas semáns seguintes morreron nove animais . As autopsias realizadas polos biólogos do parque non revelaron nada anormal, non sendo o caso dun alce de edade xa avanzada que ben poidera ter morto de vello. A inquedanza apoderouse dos coidadores; dada a debilidade co Kaiser sentía polos animais e o mal xenio que tiña, non eran somente os seus postos de traballo os que estaban en risco. Nunha reunión de urxencia, os vixilantes, biólogos e veterinarios do parque acordaron tres cousas: enviar un becario tatexo e non moi espabilado a Berlín pra lle comunicar en persoa as malas noticias ó Kaiser; encomendarse a Santa Bríxida, patroa dos animais astados; e preparar un par dos alces recentemente falecidos á brasa para cear (esto último en interés de Ciencia, como sacrifizo persoal e porque tiñan fame).
Os alces á brasa estaban estupendos, e a ninguén lle pasou nada.
O becario tatexto chegou a Berlín e tardou duas semans en explicarlle a un funcionario de rango Z o que pretendía; mes e medio despois falou cun cuñado do vicesecretario agregado de asuntos internos adxunto o Ministerio de Deportes; despois dunha longa peripecia burocrática-administrativa, durante a que estivo duas veces no cárcere, tivo finalmente a sua entrevista persoal co Kaiser.
O Kaiser púxose lívido de furor e desacougo pero, sendo como era un eminente home de estado, enseguida empezou a tomar decisións, entre elas: enviar o becario de novo ó cárcere, con cargos de alta traizón (foi fusilado duas semans máis tarde); suspender o bombardeo dunha aldea levantisca do Sur de Prusia que él mesmo ía coordinar; tomar un remedio caseiro prá dor da cabeza, antecedente da aspirina; e crear un Alto Comité Pra Salvazón Dos Alces Imperiais, nomeando pra formalo os máis distinguidos biólogos, médicos, veterinarios, filósofos e músicos de Alemania, que daquela era case que dicir do mundo. Ós nomeados maldita a graza que lles fixo formar parte daquel Comité, pero non lles quedaba outra. Nun tempo incriblemente rápido o Comité estaba formado, equipado, ben pagado e desprazado ó Parque dos Alces, de onde fuxiran a maior parte dos coidadores primixenios (con moi bó criterio).
O Alto Comité fixo máis ou menos o mesmo que xa fixeran os coidadadores iniciais, pero máis polo miudo e mellor. O auga era inmellorable, así como o alimento; non detectaron nengún virus ou cousa semellante; o clima seguia sendo sumamente axustado á natureza dos animais. Mesmo comeron uns cantos á brasa (en interés da Ciencia, como sacrifizo persoal e porque tiñan fame) e non se sentiron indispostos pra nada. Así que fixeron unha reunión do mais alto nivel, e acordaron declararse impotentes ante o misterio da mortandade alciana, encomendarse a Santa Petunia (patroa dos animais con pezuña) e comisionar a un matemático medio lelo que ninguén sabía moi ben que facía alí e que lle caía bastante mal a todo o mundo pra que lle fora comunicar ás noticias o Kaiser en persoa, coa recomendación de que lle pidera axuda o seu medio curman o Zar, pois sendo o dono da zona orixinaria dos alces quizais tivera algún tipo de solución o que xa se podía calificar de misterio científico.
O matemático foi, pois, onde o Kaiser e lle comunicou o resultado do estudo. O Kaiser cabreouse bastante, púxose, de novo, lívido de furor e desacougo, e acordou: enviar a cadea ó matemático, acusado de alta traizón e de caerlle bastante mal a todo o mundo (foi fusilado duas semans mais tarde); destituir ó Comité e enviar ordes de busca e captura contra todolos seus membros (de todolos xeitos a maior parte deles se topaban xa en Padua, onde montaran unha comuna); cambiar as alfombras do seu despacho, que lle repelían dende hai tempo; e, e isto foi o mais duro de todo, solicitar axuda ó Zar.
Éste (o Zar)recibiu a petición de axuda do seu medio curmán cunha mestura de desprezo e alegría; sempre sostivera co Kaiser era medio parvo, e que o povo alemán, en conxunto, era altamente ineficente. O feito de que nen sequer poideran manter con vida a uns poucos alces confirmoulle nas suas sospeitas, e empezou a barallar a idea de lle declarar a guerra a Alemania a medio prazo; esto (planexar futuras guerras) era algo que sempre lle alegraba o día. Pero, polo pronto, decidiu intentar frear o desastre dos alces, porque apreciaba aqueles fermosos animais, e porque, en caso de conquerilo, amosaría a superioridade rusa en xeral e a sua propia en particular sobre a ciencia alemana en xeral e ó seu medio curman en particular. Así que cursou ordes para que o seu Ministro de Vida Animal e Recursos Estrátexicos localizara ó maior experto que houbera en Rusia sobre alces, co informara e o adoutrinara conveñentemente, e co subirá nun tren rumbo a Alemania no menor prazo posible.
Duas semáns despois na estación central de Berlín (cuio nome en alemán é francamente ridículo) unha alta representación do Estado agarda pola chegada do experto ruso. Alí hai ministros, centíficos de alto nivel, o alcalde e varios concellais, un par de amantes e uns cantos familiares do Kaiser, unha actriz que está moi de moda, xenerais de alto rango, un tipo que ninguén sabe quen é pero que sempre se acaba colando onde percibe que vai haber comida gratis, un héroe da guerra francoprusiana que perdeu un brazo, un ollo, as duas orellas, as duas pernas e o apéndice en combate, un boxeador moi popular, e a Orquesta Sinfónica de Berlín, ademáis dun cento de periodistas de diferentes medios.
Chega o tren (apenas duas horas de retraso, que a Orquesta ameniza tocando valses e temas populares tiroleses, e o boxeador machacando a varios periodistas). Como ninguén coñece ó experto ruso, o Comité de Recepción faille os honores a todolos tipos distinguidos que se baixan do tren (un sastre, un tahúr, un proxeneta internacional, un tratante de xoias e obxetos roubados, un par de espías, un escultor de vangarda complemante alcolizado…) ata que reparan nun individuo especialmente desagradable que resulta, finalmente, ser o tal experto. O suxeito apenas mide un cuarenta, ten uns enormes bigotes suxos de nicotina, fáltanlle todos os dentes de arriba, fuma uns pitillos asquerosos liados co que parece ser papel de periódico e viste coma un mendigo ou un campesino (os membros do Comité non serían capaces de distinguir unha cousa doutra). Para alivio de todos, o ruso, cuio nome é impronunciable, despois de amosar a suas credenciais, comunica o seu desexo de se trasladar de inmediato ó parque dos alces, facer a sua encomenda e voltar pra sua casa onde, afirma, ten moito chollo atrasado.
Dous días despois está xa no parque. Catro días despois comúnicalle a autoridade (militar) do bosque dos alces que xa ten a resolución do enigma da mortandade dos alces, e exixe ser trasladado a Berlín pra llo comunicar en persoa ó Kaiser. A autoridade (militar) fai as xestións oportunas, e dous días despois o ruso xa está no Palacio Imperial.
(Notariades que eiquí lle metín un acelerón ó relato, pero e que, oes, esto xa se está alongando de mais e seguramente tendes cousas que facer; eu sí, polo menos).
Vale. O Kaiser ten ante sí, pois, a este home ruso, dunha crase e unha raza claramente inferiores, que segue vistindo a mesma roupa coa que viu e segue fumando os seus apestosos pitillos, un home ó que en circunstancias normais non dubidaria en mandar executar sen ne sequer míralo; un home ó que despreza (como á maioría das persoas, por outra parte), pero ó que agora necesita. A través dunha intérprete (que se mantén prudentemente alonxada do ruso para non se infectar algunha porquería), o Kaiser pregúntalle o experto (que non leva con él nengún estudo nen documento de nengun tipo):
-Sabe de qué morren os meus alces?
O ruso bota unha bocanada de fume altamente contaminante e asinte coa cabeza.
-En nome de Deus, é a comida, é o clima, qué?
-A comida, o auga, o clima son excelentes.
-Qué lles falta ós meus alces, pois? De que morren?
O ruso segue fumando tranquilamente; cun atrevimento nunca visto na Corte Impersial, sorrí amosando a sua boca estragada, e respostalle:
-Os lobos. Ós alces faltánlle os lobos. Morren de aburrimento.
E xa está. Vaia chapa, eh. Boeno, ó final ó mellor si ten moralexa. Ou non. É igoal. A idea do conto está tirada do libro “La muerte del enemigo”, de, vaia, agora non me lembro, un libro incriblemente coñazo que non fun quen de rematar (e vos aseguro que é moi raro que eu non remate un libro).
Teredes observado que ler as cousas que aparecen no sitio éste non vos fai mellores persoas. É certo. Ese efecto (o de facerse mellor persoa) somente o consiguen U2, Manu Chao e Paulo Coelho, e pode que algún outro; todos eles, estardes dacordo conmigo, altamente detestables.
Coidadevos. O inverno é moi traicioneiro. E mais nada.






Boeno, mira. Como xa había ben tempo que non puña nada eiquí, vou ver de vos deixar algo de Radio Cos, que sempre molan moito. E non, non teño nen idea de porqué o texto non sae xustificado, e xa sei que é molesto pero que lle imos facer.

lunes, 23 de septiembre de 2013

23 de setembro de 2013. Sobre a polémica lingüistica no ensino.

Sendo como sodes persoas ben informadas, xente que ve o telexornal e lé a prensa, supoñovos enterados da problemática suscitada en relación coa lingua na que se deben impartir as clases neste noso sufrido e bilingüe país. Concretamente, e por resumir e rematar pronto que está o leite ó lume, hai xente que di que os pais dos alumnos escolarizados deben poder decidir en que lingua deben ser ensinados, aprendidos, educados, adoutrinados, informados, disciplinados, socializados, uniformados, formateados e/ou reconstruidos os seus fillos. Evidentemente, quen defende este dereito é partidario de que as clases sexan impartidas en castelán, por ser éste un idioma moito mais moderno e guai e útil co galego que como todo o mundo sabe é un idioma tirando a cutre e chungo e que somente falan catro vellos na parte de Xinzo ou por aí, e que non serve pra comunicar nada (este blog é unha proba delo). Baseanse os reclamantes na Constitución, na Declaración dos Dereitos do Home, na Declaración dos Dereitos do Neno, na Carta Fundacional das Nacións Unidas, na Carta de Axuste, no Estatuto de Galicia, na Libertade de Educación, e nunha cousa que dixo unha vez Obama despois de almorzar.
Ben. Despois desta sucinta exposición, e coa seriedade que me caracteriza, paso a expor o meu particular, influinte e documentado punto de vista, que podedes aprender de memoria e soltalo na primeira ocasión que se preste, facendo ver que é voso. De nada.
Eu creo que, efectivamente, os pais teñen dereito a escoller a lingua na que deben ser educados (etc.) os seus fillos; é mais, creo que esta reclamación é ben cativeira. Xa postos, por qué limitar a elección dos pais a unha cousa tan cutre como escoller entre castelán (cabalo gañador) e galego (burro perdedor) como idioma lectivo? Ampliemos a oferta: o tailandés (do que son firme defensor), o malaio, o italiano (fino e elegante), o spanglish, o bretón, entre moitos outros, son idiomas moi adecuados, modernos, competitivos, universais, pra impartir coñocementos, como todo o mundo sabe.
Pero profundemos no asunto. Por qué demandar únicamente o dereito a escoller a lingua lectiva? Teñamos a mente aberta, o espíritu decidido e, a poder ser, o bandullo cheo. En aras da liberdade educativa, os pais deberían poder escoller tamén:
-As asignaturas que deben estudar os seus fillos. Se a un proxenitor lle ofende ca sua criatura estude, por exemplo, literatura ou física (o cal é lóxico), debería poder escoller outra asignatura sustitutoria da sua libre elección. Por exemplo, “Claves para entender el Código Da Vinci”, “Alberto Núñez Feijoo: ese hombre”, “Youtube, un universo por descubrir”, “Cálculo ultra sencillo para niños de dieciséis años”, “La Sagrada Biblia” … As opcións son ilimitadas.
-O profesorado. Moitos profesores son feos, tontos, ulen mal, non se lles entende o que din. Os pais deberían poder exercer o lexítimo dereito de escoller os profesores do seu fillo; pra elo, podería realizarse en cada centro un casting, ou un show semellante a Gran Hermano, con nominados, expulsións e outras cousas moi divertidas. Esto, sen dúbida, elevaría o nivel do ensino galego, e por extensión, do español.
-O horario lectivo, de xeito que se adapte a vida laboral, sentimental, lúdica, deportiva e alcohólica dos pais.
-Os compañeiros de clase do seu fillo. Pra elo se podería facer unha rolda de recoñecemento, como temos visto tantas veces nas películas americanas. Os pais verían ós presuntos compañeiros de clase a través dun falso espello, e irían eliminando os que molasen menos. Esto melloraría a convivencia académica, sen dúbida.
-…
Boeno, non se me ocorren máis agora mesmo, pero seguro que hai outras.
Podedes ver que é unha proposta sinxela e, ó tempo, valente e arriscada; de levarse a cabo, o noso ensino entraría por fin no século éste que estamos, e non noutro que estabamos antes e que xa non estamos.
Como xa vos indiquei antes, se estades no bar ou nun concerto especialmente aburrido ou de sobremesa dunha interminable comida familiar, e xurde o tema da Liberdade Educativa (unha conversa moi habitual), pois nada, vos mesmos, se queredes botar man dos finos argumentos apuntados mais enriba, adiante.
Boeno, se topo algún video en Youtube de Martelo, volo poño.
Boeno, ehem, vaia. Non é Martelo, que é Mercedes Peón. Ajárrate.

E xa está. As fotos de enriba e de abaixo son miñas, o texto está sen xustificar non me preguntedes por qué e cada día aprendo menos, como dicía ún que traballaba conmigo na recollida. Ata a próxima.

Ehem, vaia. Hai un festival de curtametraxes este fin de semana en Valadares (Curtocopia, chámase). Semella interesante. Informádevos e, se non tedes nada mellor que facer, que seguramente non, pois ide ata alí. O domingo haberá (haberamos) xente do Espazo Aberto Antimilitar poñendo uns videos e tal, a eso da unha. Pois eso.


miércoles, 14 de agosto de 2013

14 de agosto de 2013: o Oso Formigueiro tira fotos

            (A modo de intro: non sei se alguen se lembra do Oso Formigueiro; era unha persoaxe de dibuxos animados de segunda categoría, que saía no show da Pantera  Rosa ou da Formiga Atómica ou un deses. O Oso Formigueiro era feo, malhumorado, malo e estúpido; unha das suas características fundamentais era que non aprendía nada, nunca.Outra, que nunca facía nada a dereitas.
            De neno sentía unha afinidade especial co Oso Formigueiro. Por algún motivo, nos últimos tempos, e despois de decadas sen lembrame dil para nada, volto a telo moi presente.)
            E sen relación algunha, ou sí, co anterior:
            En contra da opinión xeralizada (da pouca xente que se toma a molestia de ter unha opinión sobre mín, claro), eu fago bastantes cousas; o que pasa é que, en xeral, fágoas ben mal.
            Fago cousas importantes: xogar con gatos que me honran coa sua amizade, escoitar a John Coltrane (ahá, Crescent), intentar aprender a atarme os cordóns dos zapatos… Fago cousas necesarias: ir ó super, ir a traballar, ir e vir en bus, ir e vir en bus, ir e vir… Fago cousas intrascendentes: insultar ó Sr. Feijoo cada vez que sae pola tele, asinar escritos pedindo tal ou cal cousa… E logo fago estas outras cousas supostamente creativas, que non o son porque non está na miña natureza crear nada, pero que a mín me entreteñen moito: xa sabedes, toco a guitarra, escribo, artello discursos, e tiro fotos.
O da guitarra non paga a pena nen mentalo; vos podo asegurar que a música que (des)fago vos faría intensamente desgrazados. A guitarra non ten culpa de nada, que é unha boa guitarra, honesta e xentil. Pero está claro que non me chamou Dios polo camiño da interpretación musical. Como non carezo totalmente de sensibilidade, e en ben da comunidade, toco moi baixo  e nunca en público (descontando á xente, humana e felina, coa que convivo, que xa está acostumada e o levan bastante ben, dentro do que cabe).
O de escribir, pois xa vedes vos. En tempos había xente que dicía que non o facía mal, e que porqué non me adicaba a esto. Afortunadamente nunca lles fixen caso. Probablemente era xente que non me quería ben, e que por algún motivo quería que morrera de fame. Hai xente moi mala.
Os discursos que artello son de exclusivo uso persoal e, ó igoal co cepillo de dentes, non llos deixo a ninguén.
Pois,  tirar fotos é a actividade  (destas “creativas”) que mais satisfaccións estame a dar últimamente. Boeno, satisfaccións e unhas considerables descargas de mala ostia (estiven a piques de estampar a cámara contra o chan unhas vinte veces, so no último mes). Pero as fotografías que estou a facer, sen ser perfectas, nen sequer boas, probablemente nen aceptables, empezan a se achegar a idea que teño na cabeza cando as fago. O cal non siñifica que a tal idea sexa boa ou interesante, pero facer algo que  se asemelle inda que sexa de lonxe a algo que se tiña  en mente é algo bastante novedoso para mín.
Como fotógrafo (xa me dou títulos e todo, mira ti) son lento e anticuado; teño unha certa tendenza ó dramatismo; son escasamente orixinal; non domino nen a cor nen a composición; teño uns coñecementos moi rudimentarios de técnica… e inda así e con todo,  algunhas das fotos que estou a tirar góstanme. Boeno, xa sabedes co menú nivel de autoexixencia non é moi elevado.
(E dirá alguén: “E qué? Un tipo non moi nos seus cabais ten un hobby e so pasa ben sen meterse con ninguén? E xa está? Pero esto qué é, o guión dunha peli francesa de última xeración?”, e terá razón. Pero a edade non perdoa).
Boeno, vos deixo un enlace coa cousa ésta que teño no flickr (pronunciese flickr), e quen queira lle bota unha ollada e logo mo conta .http://www.flickr.com/photos/carlosdeteisfoto/
(Veño de probala e funciona)
Pero (pero, pero, pero), porqué motivo eu, ou calqueira, fai fotos? Pra apresar  un intre fuxidio da vida, conxelalo, e poder velo despois con calma? Quizais sexa así nalgúns casos, pero na maioría non,  penso. É unha inversión emocional pró futuro, cando o fotógrafo intente artellar as suas lembranzas baseándose en imaxes capturadas (fixádevos na palabra) moito tempo antes? Mmmm… Fanse fotos prá amosar como percibe ún a realidade? E pra amosarllo a quén? A ún mesmo? Fotografíase pra lle dar á realidade un valor estético ou poético ou social que ésta non ten? Porque, a fotografía “captura” a realidade ou “crea” unha realidade nova? Ou é un tipo de creación que vampiriza a realidade? Ou é, sen mais, outra mexada de can, desas que imos deixando pra probar(mos) a nosa existencia?
(Este é o tipo de chapa propia do Oso Formigueiro)
Outra cousa. Non sei se saberedes que en Salvaterra de Miño fan dende hai xa ben anos un Festival de Poesía. (Festival de Poesía do Condado).  Eu, a verdade, nunca fun e probablemente non irei (xa sabedes, debe estar cheo de poetas, artistas, xente intelixente con gañas de se relacionar e pasalo ben e así, co cal eu estaría totalmente fora de lugar), pero seméllame importante, necesario, que se faga e se siga facendo. Xente que respeto e da que me fío di que hai que apoiar a xente que organiza o tal Festival, que seica pasa por problemas (de pasta, non de iniciativa ou de gañas). Así que están pedindo colaboracións, e o próximo sábado, día 24, faise na Cova un acto de apoio. Volo digo porque estaría ben que fórades (o da Cova e a Salvaterra). Vou intentar pór o cartaz;
 

 Ahá.

E xa está. Como a entrada ésta vai de fotos, non poño nengunha (lóxico, non?). E tampouco poño video. Nen nada. Grazas pola vosa pacenza.





lunes, 22 de julio de 2013

22 de xullo de 2013. O día da patria... mais ou menos

O 25 de xullo, en Santiago, é un día magnífico, surrealista, extrano, divertido, inquetante, agobiante… É coma unha película de Fellini, rodada en exteriores, cuns cantos actores principais e unha chea de extras.  Xa teño ido unhas cantas veces (nove ou dez, por aí), e o próximo xoves, se podo, alí estarei.
Entre outras cousas, o tal día celébrase o Día da Patria Galega, como supoño que xa saberedes.
O ano pasado asistín ó mitin do 25 de xullo do Encontro Irmandiño, na Praza de Mazarelos, baixo un sol de xustiza (curiosa expresión). Non me quedei ata ó final, e polo tanto non puiden ver ó Beiras (moito calor, a cousa durou un pouco de mais, e xa me estaba empezando a aburrir, a verdade). Pouco antes vira a chegada da manifestación do Bloque á Praza da Quintana, e semelloume ridícula: un palco enorme, como se fose a actuar U2 ou algo así, unha bandeira independentista de non sei cantos metros cadrados portado por un grupo de neniños, un equipo de orde visible de mais, unha actitude como de telo todo controlado… boeno, un amago de acto institucional, non moi distinto do que se desenrolara había poucos minutos na catedral. (A xente do Bloque repartía uns pasquins que puña “Beiras, grazas por todo. Asiñado, o PP”, he, he). Boeno, abrinme de alí, e fun ver a presentazón en sociedade do novo-non-tan-novo proxecto nacionalista.
Eu considérome, dalgún xeito, nacionalista, ou mais ben comparto co nacionalismo galego unhas cantas cousas: o amor pola lingua (crédelo, a pesares dos aldraxes que lle fago a cotío) e pola terra (nun senso literal: estou falando de árbores, ríos, paxaros, néboas ou treboadas, cousas así), e, sobre todo, o desprezo por España, polo español (e non estou falando do idioma). Non comparto a, digamos, obsesión simbólica (bandeira, himno, selección de fútbol, fronteiras, esas cousas pouco me din, a verdade), nen mitolóxicas; nen vexo a necesidade de crear un novo estado. Non son independentista, ou polo menos, non considero que a independencia sexa unha prioridade. Pra mín é evidente que Galiza é unha nación (cousa que España non é), e que non ten porqué ser un estado (cousa que España sí é). Pero o concepto de “patria” é alleo a mín; dame arrepíos. Ó mellor é que non teño capacidade de abstracción. Ou que son tonto.
(Un rapaz con quen comentei estas cousas díxome que a alternativa a ser independente é ser  dependente, e non lle faltaba razón. Boeno, algunha outra opción haberá…).
O caso é que o acto do Encontro Irmandiño (ou era de Anova?) resultoume moi interesante, e moi… ilusionante, digamos. Non pra mín (as miñas ilusións no aspecto social ou político son moi escasas, xa vos daríades conta), pero cando marchei de Mazarelos rumbo San Pedro, pra ver de tomar algo fresco e tal, fíxenno cunha certa idea de que, quizais, a narcotizada política  galega podía sufrir unha descarga de realidade e mala ostia. Un ano despois, podo dicir que

AGE non me decepcionou, non por completo ó menos; ó final resultou que o Parlamentiño servía para algo, mira ti.
Pois nada, conto con estar o 25 pateando as ruas da única cidade de Galiza que merecería ser salvada do derrubo (boeno, tamén está Lugo), entre pelegríns, independentistas, persoeiros, curas, monxas,  despistados, policía nacional-autonómica-local-da secreta, e a ben querida, detestada e sempre esquecida (por fortuna pra ela) canalla de Compos. Conto con tirar unhas cantas fotos, de recopilar uns cantos pasquíns, de ouvir fragmentos de mitins, de botar uns risos a conta dos guiris (e que algúns son francamente frikis…)  e estar de volta a tempo pra ver a Pablo Castaño, Paco Charlin e Manolo Gutiérrez en Moaña.
Pasádelo todo o ben que poidades. Como dicía o outro “a vida e ben curta e inda así nos aburrimos”.
 
ENGADIDO: 26 de xullo.
Qué cativas, que inutís, que inoportunas semellan a día de hoxe as verbas escritas mais enriba... Qué fráxil, qué pequena, qué pouca cousa é a existencia. Canta dor chovendo sobre Santiago. Quen fose forte e grande pra escribir  algo que lle sirvera a alguén pra algo...

viernes, 28 de junio de 2013

28 de xuño de 2013. Sinte a Roja (ou algo semellante)

            Un tipo, ou unha tipa, que leve un chándal (ou unha camiseta, ou unha sudadera) da selección española é un (unha) imbécil?
            Sí, sen dúbida.
            Hai tres excepcións (que se me ocorran agora mesmo):
            1).- Que o tipo, ou a tipa, en cuestión sexa deportista membro dalgunha selección española. En este caso o chándal lle sairía gratis, e mesmo pode ser que cobre por elo.
            2).- Que o suxeito (suxeita?) teña menos de dazaseis anos. Todo-los menores de dazaseis anos son idiotas, leven a roupa que leven (ou digan o que digan, ou fagan o que fagan; é así, é algo propio da especie, non se pode facer nada, sinto).
            3).- Que o tal (a tal) sexa un/unha emigrante ilegal con gañas de integrarse rápidamente e/ou pasar desapercibido/a nos controis policiais. Creo que esta táctica non soe dar moi bós resultados, pero é lóxico que se intente.
            Ó mellor hai algún caso mais (non sei, camuflaxe, demencia transitoria,  algo así), pero polo demais podemos afirmar categóricamente que quen leva indumentaria da selección española, salvo en contados casos, é un imbécil (ou unha imbécil).
            (Como non hai moitos seguidores deste sitio, e creo que os coñezo a case que todos, sei que non vos ides cabrear, o cal é unha lástima. Realmente, me custa moito provocarvos. Se algunha das cousas que eu poño por eiquí de cando en vez as dixera, que sei eu, Pérez Reverte ou un deses, se podería montar unha polémica do copón, moi divertida, e que podería rematar en descalificacións personalis, odios acérrimos (?) e cousas así, o cal me levantaría a moral un pouco, que boa falta me fai. En fin…)
            Hai pouco ouvín que hai un proxecto para que o Ministerio de Deportes (ou Dirección Xeral, o que sexa)      se integre no Ministerio de Defensa. Ó mellor semella raro a primeira vista, pero pensade que tanto os nosos aguerridos soldados como os nosos esforzados deportistas internacionais comparten a defensa dos valores nacionais (boeno, xa sabedes, os valores nacionais, qué queredes que vos diga que vos non saibades sobre os valores nacionais). De feito, hoxendía estimula mais o patriotismo e o ondear de bandeiras rojigualdas os triunfos da “nosa” selección de fútbol cos desfiles dos “nosos” militares profesionais (inda que se acompañen de cabras e outros simpáticos animaliños).
            E o patriotismo e o ondear de bandeiras (especialmente as rojigualdas) son unha potente maquinaria de fabricación de imbecís.
            Boeno, eu nunca dixen que foxe boa persoa…

   Aí vos queda un video-vía-you-tube de Verónica Ferreiro, a quen tiven grata ocasión de ver hai ben pouco no Hipólito.


E boeno, mais nada. Lembravos que hai moitas cousas pra facer estos días: Festas no Barrio de San Pedro , en Santiago (rematan o domingo, e pagan moito a pena); Imaxinasons, en Vigo; os xoves, Jazz enMoaña, na Cofradía de Pescadores; en Cangas comenza o Festival de Teatro Cómico... boeno, unha chea de cousas.
         

 

viernes, 21 de junio de 2013

21 de xuño de 2013. Non digades que foi en van (a ostia)

Hoxe ímonos pór sentimentais (unha observación: o plural da anterior frase non siñifica que esto o escribamos entre varios, estaríache boa, nen que vós vos teñades que pór sentimentais, vos saberedes; e o que chaman plural maiestático, e é o que usan os reis, para que vexades en que plan veño hoxe).
Vale, empecemos de novo. Hoxe voume pór sentimental; aviso por se alguén, con todo o lexítimo dereito e en beneficio da sua saude,  decide deixar de ler eiquí. Non pasa nada, seguimos sendo amigos, se me ves pola rúa saúda, que eu cada día vexo menos.
Pois resulta que este sitio-blog-cousa cumpre un ano; parece incrible, pero é certo: estiven revisando os arquivos, e a primeira entrada foi o 30 de xuño do 2012. Vale, case un ano. Boeno, non é pra tanto, diredes, vaia unha cousa. Ai non. É a ostia. Así que me vou sacudir durante un anaco o manto negro de baixón que habitualmente levo nos ombreiros (coma un loro ruín de pirata), e voume celebrar. Eu me celebro e me canto, que dicía o outro.
Teño tabaco, café e almax. Estou escoitando a Guru (que o seu Deus o teña na gloria) a todo volume. Non hai nengún gato perto (hoxe teñen día libre), pero polo demais todo está ben (“una temperatura perfecta para la práctica del fútbol”, unha desas frases estúpidas que che quedan grabadas no cerebro dende neno).  Imos alá, pois.
Que este chisme-sitio-recuncho leve funcionando (é un dicir) dende hai un ano (trinta e tres, a edade de Cristo menos un mes, entradas, ésta incluida, unha chea de fotos, case que todas miñas, moitos videos de youtube, poemas alleos… ) é a ostia, e por unha única razón: que o fago eu.
Eu, que non son escritor, nen fotógrafo, nen, os deuses me axuden, poeta, nen sociólogo, nen político, nen sindicalista, nen militante de nada, nen crítico literario nen musical. Eu, que non teño estudos superiores (a única vez que pisei unha universidade foi nunha xuntanza da, perdón pola reiteración, Xuntaza Libertaria, para tratar un tema de presos e tal),  nen estudos medios,  e que hai décadas que esquecín, afortunadamente, os primarios. Eu, que non teño carreira profesional, senon un emprego, bastante asqueroso e non moi ben pagado. Eu, que non son moi listo que digamos, que non estou introducido en nengún “mundillo” (qué palaba mais repuñante, nunca me dera conta) de nengún tipo, que carezo, que vos vou dicir a vos, de calquer crase de talento. Eu, especialista en proxectos inacabados ou nen sequer comenzados. Eu fago esta cousa. Dende hai un ano. A ostia.
(É evidente que se os meus escritos ou as miñas fotos tiveran que pasar algún tipo de filtro editorial ou crítico ou comercial non existirían, ou polo menos ninguén tería acceso a eles.  O cal sería lamentable (pra mín sí, qué queres que che diga). Obxectivamente sería indiferente (un pouco mais ou menos de morralla no mundo é imperceptible, supoño), pero, boeno, a obxectividade, para mín,  é un concepto extrano e misterioso, e que lle den.)
Se tivera que facer unha valoración (vaia, non teño que facela, pero é que me apetece), sería contradictoria. Por un lado, a tal valoración sería mais ben negativa. Non me lembro porque empecei a facer isto, pero seguro que agardaba algún tipo de consecuencia, de reacción, de cambio, de intercambio: sexa o que fora, non se produxo.
Pero.
Mirade: se esta cousa sirviu pra que alguén se decidira a facer algo de creación persoal (“Se ese, que é medio parvo, fai iso, seguro que eu tamén son quén de facer tal cousa, e mellor”); se sirviu pra que alguén non esquecera, ou se replantexara, ou cuestionara, a problemática palestina ou os gastos militares; se sirviu para que alguén coñecera ou tivera un pouco mais presente a obra de xente da terra, xente orgullosa, chea de talento e de resistencia a unha época mais ben imbécil (a artesá PFM, o poeta Manolo Pipas, a inclasificable Mónica de Nut, os enormes músicos e poetas que habitan o país, cada ún ó seu  xeito); se alguén entrou en contacto co Espazo Aberto Antimilitar, ou co Ateneo Libertario de Vigo, ou a xente que promove o boicot cultural a Israel; se alguén se botou unha risa, ou se sintiu un pouco menos só, ou un pouco confortado (“vaia, hai xente algún anos mais imbecís ca mín”) lendo esta cousa; se alguén colleulle un pouquiño mais de amor á Lingua (a pesares dos estragos  que eu lle fago a cotío, sinto); se sirviu para facer unha lembranza colectiva do grande amigo que foi Miguel Carballido… Boeno, sesirviu   para algo disto… Ostia. Non dígades que foi completamente en van.
E vos vous dicir unha cousa: pegar letras unhas con outras, e construir frases que teñan sentido e que se acheguen un pouco á idea (por simple ou estúpida que ésta fora) que ún tiña na cabeza, boeno, iso fai que ún se sinta… ben.  E ás poucas veces que o que escribiche  ten música, que soa afinado, boeno,  fai que ún se sinta cheo. E se alguén o lé … qué queredes que vos diga, é (adivíñachedelo: este é o leiv-motiv desde texto), é a ostia.
Xa volo avisei: rollo sentimental. Longo, pesado, e mal escrito. Puro estilo Carlosdeteis.
Ós poucos pero extraordinariamente xentís, comprensivos e pacentes lectores deste  diario de frustracións: humildemente, grazas.
Houbo unha época na que me saquei unha pasta (pouca, pero tampouco tiñas moitas necesidades) adiviñando o futuro mediante a práctica da quiromancia ou botando as cartas, pero, admitámolo, era unha actividade lixeiramente fraudulenta:  son totalmente incapaz de predecir
nada. Así co futuro desta cousa é incerto. Pero, boeno, como todo-los futuros, non?

Xa sei que son coma esas visitas indesexadas, que sempre se están despedindo e nunca se abren, pero, ehem, é que levaba tempo sen escribir e quen sabe cando me porei de novo a elo, así que, a xeito de agasallo, de despedida (supoño que momentánea) e de recoñecemento, e para que non pasedes o día sen que leades algo de calidade, vouvos pór (sen o seu coñocemento, por certo) un dos escritos do poeta Lariño que mais me teñen gustado (podedes seguer a producción case que diaria no seu sitio envolventesaspalabras.info). Chámase regálaste un pouco escura, foi publicado o día 3 de maio deste ano, e vai así:

cada sorriso ou cada dor
cada grande ou miúdo sentimento
pinta o teu espirito dunha cor
e para acompañar os teus versos
tamén as veces ti te pintas
os cabelos os ollos os beizos
e regálaste en escuras fotografias
lariño
E xa está. A gata da fotográfía darriba é, contra o que poida parecer, boa xente inda cun pouco rara.  Á pingueira da foto dabaixo non a coñezo de nada. Ata mais ver. Coidadevos.

lunes, 27 de mayo de 2013

27 de maio de 2013. Oración (a duas voces)

Topar un recuncho morno, afastado, invisible.
Alimentarse só de fume, e de silenzo, e da nostalxia
de cousas que nunca ocorreron.

E, se existese un dios (quen sabe…)
E foxe razonable (e porque non)
E eu soubese en que lingua lle falar
(a dos paxaros, a das máquinas, a da erva, a do ferro?)
Contaríalle de ti (dela? outra vez?)
Do fermosa que es, do cansa que estás (e lle importaría?)
E lle pediría (coma todos…)
Que mirase por ti, que che coidara, que te afastara do frío e da soidade,
Que te mantivera a salvo, que non permitira que escuras raices aniñaran no teu peito.
Que nunca estiveses perdida.
Que te protexera de xente coma mín (esa si que foi boa!)
Da xente pequena, triste, ruin e asolagada pola culpa e polo medo (xa sei o que ven agora…)
Coma mín.

Topar un recuncho morno, afastado, invisible.

(Ducias de pequenas dores; teño tabaco, café e almax, vai un pouco de frío, son as tres da madrugada, é a hora dos fantasmas; agora a gata durme ó meu carón, ten un sono axitado, respira con certa dificultade; ducias de pequenas dores; teño tabaco e café e unha longa noite por diante, me temo).

(Fago como que durmo, ó seu carón; está inqueto e triste, fala só, e non fai mais que fumar, éstame a foder os bronquios; enténdolle mais do que él cré, coñezoo mais do que él pensa. Vai ser uha noite desas, me temo…Non sei como tanto lle aturo.)






lunes, 13 de mayo de 2013

13 de maio de 2013. O primeiro de maio mola.

Co retraso que é habitual nesta sorprendentemente-inda-visitada-pero-non-moito páxina, imos abordar (coma se fósemos piratas) o siñificado social, político, lúdico-festivo e mais do primeiro de maio, conmemoración da Festa do Traballo, Día Internacional da Crase Obreira, San José Obreiro, e outras cousas que tamén se conmemoran o tal día. Por conmemorar que non sexa.
O primeiro de maio mola. Con esta reflexión  xa estaríamos a altura dun universitario medio, pero tanto o redactor desta páxina (eu) coma os sufridos lectores da mesma (vos) temos un nivel de exixencia na análese, na expresión, no cuestonamento da realidade, etc., bastante mais alto do que, polo visto, se ensina  nas universidades do Estado. Así que imos profundar na reflexión citada.
Nefeuto, o primeiro de maio mola. E por moitas razóns. Imos expór unhas cantas, pero sen dúbida hai mais (o que pasa é que agora mesmo non se me ocorren). Vai:
-É festivo. O cal sempre está moi ben, sempre que teñas curro, e non traballes na hostelería, no espectáculo, na sanidade, no transporte público, nun medio de comunicación ou sexas policía de algunha das moitas razas que existen.
-Vas a algunha das manis que hai, polo menos nas vilas dun certo tamaño, e sempre topas xente coñecida que normalmente non ves, e te pós ó tanto de cómo lle vai a vida a uns e outros e esas cousas . As veces ata fas amistades, ou incluso ligas (eu non, pero sei de xente que sí). Tamén é entretido ver quen falta do ano pasado, e especular sobre o motivo da ausenza (quedou dormido, despistouse, morreu, pasouse a outro sindicato, pasa de todo…)
- Pódeste pór camisetas, gorras, chapiñas e cousas que somente podes pór ese día, e así lle das uso.
- Podes andar por mitade da rúa sen risco de que te atropellen. Ata agora, polo menos, porque si se populariza a extravagante costume de levar autobuses ás manis, calquer día pode haber unha desgraza.
- A diferenza das folgas xerais, o primeiro de maio os bares sí están abertos. Entendámonos: cando as folgas xerais, a maior parte dos bares tamén están abertos, pero da moi mal rollo entrar. O primeiro de maio non pasa nada, te tomas uns caldeiros cos amigos e tan contentos.
- Se tes colegas que van a manis distintas ca túa, logo podedes discutir sobre  cal meteu mais xente, cal tiña mais bandeirolas, bandeiriñas, faixas e globos, ou que portavoz dixo o tópico máis tópico ou a burrada mais grande.
- Podes pór a TVG o mediodía e ver se te ves nalgunha mani,
- Se tes can, lle podes pór pegatinas do sindicato que mais che goste e facerlle fotos, que sempre dan moita risa (ollo: estamos bordeando a crueldade animal). Tamén vale pra bebés. Disque prá avós, pero eu nunca o mirei.
- Podes intentar colarte nalgunha festa das que as veces organizan os sindicatos con mais pasta, e ó mellor consigues  xantar de gratis.
- Se tes algo de xeito tocando a guitarra ou cantando ou facendo malabares, soe ser un bó día pra facer algo de caixa, se te colocas estratexicamente (perto das manis, pero non no medio delas, por exemplo).
E mais cousas, xa vos digo, que agora mesmo non me lembro.
Todas son avantaxes, como podedes ver. E ata o de agora somente tratamos asuntos mais ou menos materiais. Porque se chegastedes ata eiquí (hai alguén aí?) paga a pena comentar así por encima  o aspecto digamos, mmm, espiritual do tema.
Saberedes que cada vez que asistides a unha mani do primeiro de maio gañades puntos prá acceder ó Paraíso Proletario, que é a máxima aspiración ultraterrena dos traballadores concienzados e concienzudos. Como todo o mundo sabe, o Paraíso Proletario, na sua versión viguesa e masculina, é un lugar maravilloso: existe pleno emprego (podes traballar oito horas diarias durante toda a eternidade), o Celta non somente non baixa a segunda senon que gaña a Copa de Europa cada duas semans, hai numerosas festas gastronómicas a base de churrasco e pementos-de-padrón, abundan os sitios pra aparcar… Boeno, o Paraíso. E o único que tendes que facer prá habitar nel pra sempre é atender ás convocatorias dos vosos sindicatos, que saben o que mais os conven e miran por vos, e non facer o ganso. E morrerse, claro (algunha pega tiña que haber).
Despois de todo o exposto, coincideredes conmigo en que o primeiro de maio mola. De feito, debería haber un primeiro de maio cada mes e medio, unha cousa así.
---.

As fotos que acompañan esta profunda reflexión son miñas, e a primeira vista non teñen moito que ver co tema. Claro que todo é cuestión de darlle voltas…
Vos deixo cunha cousa de MBM Trío (Lucía Martínez, Antonio Bravo e Baldo Martínez), que non teñen culpa nengunha do que hai escrito mais enriba, e a quenes estou desexando ver de novo. E oilos.

viernes, 3 de mayo de 2013

3 de maio de 2013. V, eu e o estado da cuestión.

            Cada vinte ou trinta días acostumo quedar con V. Somos xente de costumes fixas: vémonos en días de entresemán, en un dos dous ou tres locais dos vellos tempos que inda sobreviven, a iso das nove da noite (ou do serán, dependendo da estación), nolos dous sós.
            Coñezo a V. dende hai uns vinte anos, e temos unha relación desas que poderíamos chamar “asimétrica”: Eu, inda co aprecio, non o considero amigo meu, e él probablemente me teña a mín polo seu amigo, inda que quizais non me aprecie demasiado. V. gábase  de ter moitos amigos, mentres que eu non podería nomear mais alá de seis, quizais sete, ó longo da miña vida.
            É un pouco mais novo ca mín, apenas uns meses, pero o seu aspecto é moito mellor co meu: máis xuvenil, máis san, máis atractivo, viste mellor. Ademais, a sua vida social é moi intensa (a diferencia da miña, que é prácticamente inexistente): a sua axenda sempre parece chea, é raro co seu movil non soe duas ou tres veces cada vez que estamos xuntos, e soe asistir a concertos, exposicións, manifestacións e cousas así. Mesmo afiliouse hai pouco a un minúsculo partido trostkista, decisión que a mín pareceume tan desconcertante como divertida. Soe estar bastante ó tanto das noticias, das novedades, dos cambios de tendencias e outras cousas que a mín, cada vez mais, abúrrenme. Resumindo, está mais vivo ca mín.
            Levamos xa un tempo (dous, tres anos?) repetindo estas quedadas.
            As nosas conversas consisten básicamente en que V. fala e eu escoito. E fala, sobre todo, de persoas  que ambos os dous coñecemos, e das cousas que lles pasan, das que él está informado (porque as ve, ou fala con elas por teléfono, ou se mantén en contacto por correo electrónico, ou a través de terceiras persoas).
            Así, entérome que o de M., despois de todo, non era cancro; que o de L. sí o era, pero que o leva moi ben; S.V. divorciouse (de novo); T. e R., despois de levar convivindo sete anos, aparentemente de xeito satisfatorio, vanse casar: hai apostas a ver canto duran;   o gato de S.L. perdeuse; o gato de S.L. apareceu, pero non era gato, senon gata, e volve preñada; R.B., músico, despois de anos de malvivir tocando en garitos indecentes, foi contratado por unha famosa estrela do rockanrol para unha xira estatal; R.B. foi despedido despois do primeiro concerto da xira, sen que se saiba o motivo; hai unha nova escisión no antigo sindicato no que ambo-los dous militamos hai moitos anos; a demencia de S. vai a maiores; T. , R.S., V.I. e E. quedaron sen curro. C. tivo un neno, non se sabe quen é o pai; L. montou un bar; T.C. marchou a vivir a Burdeos… E mais cousas: un se muda de piso, outro faise católico, aquel se fixo unha tatuaxe (do Che Guevara, nada menos), este mercou un coche, aquela outra está tan cambiada que non a coñecerías… Así todo.
            Teño que admitir que todo esto, en xeral, non me importa, pero me interesa. Sinto curiosidade por ver como evoluciona a vida dunha xente coa que, en tempos, compartín algunhas cousas, a pesares de que agora mesmo non teña intención nengunha de reaunudar o meu contacto con eles. Interésame, ata o punto de que agardo con certa expectación as periódicas  conversas con V.
            Descoñezo o motivo que pode ter V. pra querer estar conmigo; non son precisamente unha compaña amena, aporto moi pouco á conversa, non teño un trato agradable. Quizais o fai por altruismo (“manteñamos a este tipo en contacto coa realidade”), quizais por fachendear diante miña do rica  e interesante que segue a ser a sua vida (“ves? TI es vello, EU estou en activo”), quizais é un costume adquirido sen mais (“vaia rollo, hoxe toca aguantar o tipo ese”). Écheme igoal.
            A verdade é que botaría en falla estas periódicas actualizacións de datos de xente que non me importa. Pero que me interesa.
            O desenrolo dos encontros é sempre o mesmo, con poucas variacións. Eu acostumo chegar un pouco antes (dende sempre chego anticipadamente ás citas, non sei porqué); cando aparece V. , puntual, saudámonos cunha aperta de mans; pedimos café, e as veces coñac ou augardente; V. empeza a me por ó día das cousas que lles pasaron nos últimas días a uns e outros; despois me informa das suas propias andanzas: as suas complexas e variadas relacións sentimentais, a sua militancia política, as suas perspectivas vitais, as suas impresións sobre os últimos concertos ou obras de teatro ou exposicións as que asistiu, problemas laborais; a continuación soemos ter unha conversa propiamente dita, sobre música (curiosamente él e moito máis clásico ca mín), algunha película que nos recomendamos sen moita convicción ún ó outro, a relectura dalgún libro. V. nunca lé nada do que eu escribo, o cal non me parece nen ben nen mal.
            E o último capítulo da quedada, xa cos cafés tomados: V. me transmite a relación  de defuncións recentes de persoas coñecidas por ambos, capítulo que, dada a nosa idade, cada vez vai tomando mais importancia. Nomes que apenas me dín nada; unha causa habitual de morte (cancro e suicidio, sobre todo; enfermedades varias; accidentes; causas descoñecidas); e un breve comentario sobre a persoa que “xa non está entre nós”, curiosa expresión que V. emprega en ocasións e que a mín e me resulta inquetante, porque tendo a pensar que o que xa case que non está entre nós son eu.
Normalmente non me impresionan moito estes decesos. A maior parte dos falecidos nunca tiveron unha especial siñificación para mín, ou hai xa tempo que non a teñen. As suas voces, as suas facianas, as suas peculiaridades, fóronseme esvanecendo, ata o punto que,  pra mín, xa estaban prácticamente mortos antes que V. mo certificase. Mortos que non me importan, na sua maioría. Pero que, sí, me interesan.
Lóxicamente, igoal que V. me fala doutra xente, supoño que a mín me incluirá no menú cando fala con esa outra xente. Gosto de imaxinar o que lles dirá de mín: “cada vez está peor”;  “non se coida, non vai ó médico, e así está”; “non fai nada, non sei porque algúns dicían que tiña talento, talento pra qué?”; “apenas fala, e se repite mogollón”; “é un pouco patético”, “estragouse”. Encántame esta última: curta, contundente, evocadora de imaxes: “estragouse”. E xente á que non lle importo, pero que ó mellor lle intereso (interese sociolóxico, lixeiro, anedótico), crerá que sabe algo de mín, como eu penso que sei algo deles.
Supoño que é posible que sexa V. o que lle comunique a un bó número de xente (tendo en conta o seu amplo círculo de amistades e a sua querencia pola conversa, e que probablemente vivirá mais tempo ca mín) o meu falecemento. “X.C. xa non está entre nós”. Definitivamente. E alguén retrucará:  “Ah, pero inda estaba vivo?”. E alguén dirá: “Boeno, moito entre nós xa non estaba, que digamos.” E alguén preguntará:  “ E ese quén viña sendo?” E alguén, pensativo,  suspirará e dirá “Cada vez quedamos menos.” E pensarán “boeno, tampouco se perde nada”. E logo falarán da última aventura do can de R., do gusto que ten prá música o fillo pequeño de T.L., da exposición de fotografía de A. e M., de que o de L., finalmente, non era cancro, da manifestación do xoves, do noxo que da o presidente da xunta,  do prezo das hervillas en lata.
Porque, boeno, a vida seguerá. Supoño.
Rematada a cita,  él volta á sua actividade e eu ó meu letargo. Eu normalmente quedo aliviado de perdelo de vista. Agótame. Detesto o exceso de vitalidade, de entusiamo, de enerxía.
Pero sei que dentro duns días estaré agardando, cunha certa impacencia, a sua chamada pra quedar, onde sempre e pró de sempre. Coma sempre.
 
 
------

E, boeno, ós heroicos e en perigo de extinción lectores deste blog (que algún hai): se algún ten gañas de ver mais fotos miñas, como éstas que van enriba e eiquí o lado, pode ir a flickr e buscar a galería de carlosdeteis.foto, e xa está. A mín góstanme, pero xa sabedes co meu nivel de autoesixencia é moi baixo.









Vos deixo cun video dunha das mellores bandas (sí, de jazz) que se poden topar no estado español e que, mira ti, é galega. Supoño que xa a coñecedes, pero nunca está de mais ouvir a SUMRRÁ tocando "Believe in Trane"; despois de todo, se non cremos en Trane en quén ostias imos crer.: