viernes, 9 de noviembre de 2012

9 de novembro de 2012. De folgas, de berros.

            A ún, cando lle pisan, berra. É unha reacción natural, humana. Pode que sirva para algo, e pode que non. Pode ser que te deixen de pisar, e che pidan disculpas. Pode ser que che inviten a un café, e ser o inicio dunha fermosa amizade. Pode ser que non te deixen de pisar, e lle teñas que dar unhas ostias ó tipo, se podes. Poden pasar moitas cousas, cando che pisan, pero o primeiro é berrar.
            O que non é normal é darlle as grazas a quen che pisa, deitarse no chan para que che pisen mais a gosto.
            Digo eu.
            Esto que segue non o digo eu:
            Ademais de xusta, equitativa e saludable, a folga é tamén unha cousa moi bonita. Os homes non son específicamente humanos porque traballen, que é cousa que tamén e máis afanosamente fan diversos animais e toda-las máquinas: os homes son homes porque poden deixar de traballar, que é cousa que nunca fan as formigas, os castores nen as turbinas. A beleza da liberdade que decide parar supera a de calquer funcionamento ben engrasado. Só quen é quen de parar é quen  de traballar humanamente!... O folguista… instálase na fronteira entre a orde e a desorde, onde a maldizón do traballo pode se converter na ledicia de crear.”
            Inda que non volo creades, as liñas que anteceden escribiunas Fernando Savater (sí, ese Fernando Savater) no ano 1980. Aparecen nun libro titulado  “Impertinencias y desafíos” (Legasa Literaria,  1981), que recolle artigos publicados en “Ajoblanco”, “Bicicleta”, “Viejo Topo” e outras revistas da época. Trocan os tempos, trocan as persoas, e non sempre para mellor.
            A fotografía que vai enriba tireina ó final da manifestación CGT-CUT-CNT-STEG da folga pasada (29 de marzo).
            A vida como unha permanente e festiva folga xeral…

E o que segue, sen ter nengunha relación co anterior, recole unha actuación no Contrabajo, en Vigo, dun dos mellores grupos galegos (boeno, galego/portugueses) que se poden ver actualmente: o cuarteto que lidera a percusionista Lucía Martínez. Isto é do ano 2011, "Eu de Marín ausenteime", canción tradicional que sen dúbida coñecedes é da co grupo fai unha lectura excepcional. Se tocan perto de onde vivides, é tontería non ir.
           



No hay comentarios:

Publicar un comentario