20 de novembro. A resistencia. Música pra un anaco. Despois dos bombardeos.

Unha folga xeral mais vello.

Cada vez me custa mais implicarme nestas cousas. Por suposto, fixen folga (a miña diñidade inda vale mais ca un día de paga); por suposto, manifestime pola mañá en Vigo, na compaña de moitas persoas decentes (fun a manifestación de CGT-CUT-CNT-STEG); e pola tarde, en Cangas, nunha impresionante demostración que apenas tivo reflexo na prensa. Pero hai xa tempo que non participo da dinámica cas folgas crean. Vello de mais, canso de mais, descrido de mais, tonto de mais… Por suposto, esas dinámicas existen, e normalmente son o aspecto mais interesante dos procesos de folga. Que fructifiquen ou non, xa se verá. Quizais algo está medrando aí fora…

No persoal, e dende que xa non estou “activo” sindicalmente (nen socialmente, nen case que nada), os días de folga son coma días de festa: vexo a moita xente que había tempo que non sabía deles, e non madrugar un mércores pois tamén se agradece. E as rúas da cidade nunca son tan bonitas coma os días de folga. Cóntao moi ben o poeta Lariño  nesta crónica que lle robo sen pudor algún e que aparece na sua páxina envolventesaspalabras.info :

 

PASEO NO SERÁN DA FOLGA

no serán da folga pasea
unha rapaza coas suas meniñas
polas ruas cos baixos pechados
no centro desta obreira cidade
e contar os pouquiños lokais abertos
vaise convertir nun pequeno xogo
unha cafeteria unha farmacia un bar
o macro-centro-comercial un estanco
e pola rua peatonal no chan esparcido
polos contra-manifestantes da tarde
o interior de varios contenedores de lixo
as pintadas nos bankos e algo queimado
caixas de cartón e brancos confetis
serven de xogo ás cativas que seguen
cunha fita de plastico polo camiño
e con ela tamen xogan na arbore
dun parque logo dos columpios
outra farmacia aberta unha bocateria
a biblioteca cos servicios minimos
e que gosto camiñar por esta vella praza
as cafeterias pechadas e sen mesas fora
livre o camiñar a praza e as ruas abertas
(lariño para ana lía e nair
imaxe da lua do soportal
mentres agardo por unha
imaxe da praza baleira)

Poesía do cotían. Poesía proletaria. Poesía de resistencia.

E qué toca agora?

Pois eso, resistir, supoño.

Mónica de Nut (coarentaetantos –a ollo- kilos de puro talento interpretativo) disque habíamonos de felicitar pola nosa resistencia, e  faino de xeito ben contundente. Como é evidente o boa que é Mónica, e a pouca obxetividade que teño con respecto a ela e as cousas que fai, pois non vos digo mais nada. Aí vai, Mónica de Nut e Virxilio da Silva, en directo na capital, “Habíamonos de felicitar pola nosa resistencia” (un dós seus mellores temas, ó meu entender).

Ó remate de “Habíamonos …”, Mónica e Virxilio enlazan con “Music for a while”, composta polo compositor barroco inglés Purcell en 1692, e plenamente actual (encántame ese drop… drop… drop, é…máxico? bolboretil?). Moi pouca xente é capaz dunha transición semellante, ó nivel de intensidade, calidade e, mmmh, honestidade que desplega o dúo. Penso. Bah, xa me calo.

É un pracer (pra min, espero que para vos tamén)  incluir na mesma páxina un anaco do traballo de dous, cada ún ó seu xeito, resistentes da categoría de Lariño  e Mónica.

As fotos que aparecen enriba son as primeiras que asoman neste blog que non son miñas. Non sei de onde as tirei, e se alguen ten problemas (rollos legais e tal) con que aparezan aí, pois que mo diga. As imaxes corresponden a unha biblioteca de Londres en pleno uso durante a II Guerra Mundial, e a un oficio religioso na Catedral de Munster, Alemaña, pouco despois de ter rematado a mesma guerra. Duas imaxes que, dende cas vín por primeira vez, me semellan unha mostra impresionante de resistencia e diñidade humana, de persistencia en intentar seguir facendo o que cada un cré que debe facer.

E boeno. Ata eiquí chegamos, por hoxe. Grazas por todo, boas noites, coidadevos.