Dende un recuncho esquecido do imperio, nunha lingua esquecida.
Lembremos por un intre ós que perderon a capacidade de ser felices, e de facer felices os demais.
Ós que perderon a capacidade de amar, e de ser amados.
Ós que non topan o camiño de volta a casa.
Ós que converten a vida nun traballo, nunha obriga, nun valeiro.
Ós. Que. Perdimos. A. Capacidade.
Porque, se nos non lembramos, quen?
Gardemos un minuto de silenzo.
E logo sigamos coas nosas cousas.
Como sempre facemos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario