2 de marzo de 2015. Era esto, esto é todo.

Queríamos xustiza

impuxéronnos leis

Queríamos liberdade

puxéronnos furnas

Queríamos seguir unidos

déronnos cinco minutos pra nos disolver.

Triunfachedes, nos dín.

Tedes o que queríades ter, nos dín.

Era esto, esto é todo.

Mírome no espello, mírome na miña xente.

Enrugas comas cicatrices, ollos cansos,

mans valeiras.

Gañáchedes, nos dín.

Por isto é polo que peleachedes, nos din.

Era esto, esto é todo.

Un tipo novo, ben inda que informalmente vestido, un tipo estudado, ambicioso, preparado, un tipo que so coñoce de oidas o horror da xornada laboral de dez horas, o horror da cola de desemprego, o horror de ter que dalas grazas porque te deixan respirar un día mais, o horror de ter sempre medo, o horror das vivendas pequenas e con humidade e que nunca semellan limpas, un tipo que non coñoce o horror e que aspira a gobernarnos, nun acto público e multitudinario  di que “agradece os españois de mediana edade o ter traído a democracia a España”.

De nada, imbécil.

Deixovos unha cousa de Caxade, a ver que vos parece. Por suposto, Caxade non ten a culpa nen nada que que aparece aí enriba. Faltaría mais.

E, boeno, canto tempo sen vernos, non?