E, máis ou menos, a cousa foi
así: ía eu no vitrasa escoitando a Mingus a todo o volume que lle podo sacar o
cacharro de mp3 (que tampouco é tanto), e ollando distraido pola xanela o
deterioro urbano e humano modernos, cando un tipo o que apenas coñezo, o que se
di ocoñezodevista, entablou conversa conmigo. Por suposto intentei iñoralo,
pero ante a sua insistencia (abría moito a boca e facía xestos raros coas mans)
apaguei o cacharro de mp3 e con resiñación e teméndome o peor lle preguntei se quería algo da miña persoa.
E o que sucedeu a continuación foi tan extraordinario (tan sublime) que inda a
día de hoxe me pregunto se non estaría eu baixo o efecto dalgunha sustancia que
alterara a miña percepción da realidade ou algo semellante: coñezodevista
afirmou con total seriedade que acostumaba a ler as cousas que eu escribía; que
normalmente lle gostaban e lle facían moito chiste; que sabía que eu soia
escribir un resumo de actuacións e de
mellores discos do ano, e que este ano o botaba en falta; e se teña pensado
facelo. Tamén me preguntou onde mercara o sombreiro que eu levaba posto, e se o
C3 era o bus adecuado pra ir o Hospital Nicolás Peña (probablemente sección
atención mental), pero esto non ven ó caso.
Como non podía ser doutro xeito,
mireino emocionado (un tío que me lé? que se acorda despois do que leu? que
“bota en falta” unha reseña miña? ostias!), mentres sentía como os meus ollos
se humidaban. (se humidificaban…. se humedecían?) Dinlle unha forte aperta,
como a irmán retornado, mutilado e un pouco trastornado, pero retornado ó cabo,
das trincheiras da primeira guerra mundial, e tiven o impulso de invitalo a
cear, cousa que non fixen porque lembrei que levaba no peto un euro con setenta
e cinco céntimos, cantidade a todas luces insuficente prá unha diña inxestión de
alimentos. Así que lle ofrecín un pitillo, coa indicación de que non o fumara
no interior do autobús e que o gardara pra logo, e me comprometin solemnemente
a, ó seu debido tempo, escribir a tal reseña. Cando ocoñezodevista tivo que
baixar do bus, coa intención de facer trasbordo co C4, despedímonos con grandes
demostracións de afecto e bós consellos. E eu seguín ó meu, e él, supoño, o
seu.
Boeno, un compromiso é un
compromiso.
Cando as miñas numerosas
ocupacións (xa sabedes, a miña axenda social está repleta) me deixaron un
respiro, meditei sobre o ano pasado. Porque non sei se saberedes que rematou un
ano (o 2014) e empezou outro (o 2015). Un ano moi chungo en moitos aspectos, o
ano pasado. Pero, dende o punto de vista da música que se fai eiquí, nesta terra
esquecida, o 2014 non foi un mal ano en absoluto, especialmente en canto a
actuacións en directo se refire, ata ó punto de que, prá seleccionar algúns
concertos que reseñar eiquí, tiven que facer un certo esforzo, o cal me produxo
una lumbalxía da que inda me estou recuperando.
A miña
selección (que leva implícita a recomendación de que, se podedes, vaiades ver á
xente que cito) é a seguinte:
-Tiven a
fortuna de ver a Sumrrá (un dos meus grupos de cabeceira) nada menos que en
catro ocasións: duas no Teatro Ensalle (magnífico sonido, magnifica luz,
magnífico sitio), repasando discografía, unha na Taberna O Ricón de Cangas
(Paco, tío, é incrible o que pasa nese sitio os domingos pola mañá), adiantando
temas novos, e outra na Praza da Constitución, no Imaxinasons de Vigo,
concerto-celebración con invitados. Os catro concertos de Sumrrá estarían nesta
lista de “mellores concertos do ano segundo o tipo raro ese que escribe cando
se lembra”. Se vichedes algún desas actuacións estaredes dacordo conmigo.
-A presentación
que fixo Xan Campos do seu disco “Ectropía” no Rincón, en Cangas, foi
espléndida, irrepetible, máxica. Co Coro de Escola Municipal de Música de
Cangas, eu que seis, unhas vinte persoas, con invitados prá ocasión (Virxilio
da Silva, GdJazz, Max Gómez…), cun piano Steinway (que prá meter e sacar da Rúa
Cega foi un show), o tal concerto foi, sen dúbida, a ostia.
- Marcos Pin Factor
E-Reset, a big-band galega dirixida polo guitarrista Pin, fixo unha outra
magnífica actuación durante o Festival Internacional de Jazz e Blues de
Pontevedra, tocando, quizais por última vez, “Barbanza”. Un dos proxectos mais
intensos, de mais calidade e mais fermosos que ten alumeado o Jazz galego.
- E o de Lucía
Martínez, ó frente do Berliner Project, nun repleto auditorio do Concello de
Vigo durante o Imaxinasons. A ver. Lucía, ademais de ser unha batería e
percusionista excepcional, de saberse rodear de enormes músicos e deixalos
tocar, de ser unha magnífica compositora, de ter unha sensibilidade e unha
intelixencia musical incribles, é quen de lle dar ós seus concertos unha
calidez, unha humanidade, un saber estar únicos. E, ademais, é moi maja.
Reseñables
tamén os dous concertos que lles vin a Crescent 4 (un na Galería, outro no
Contrabaixo), o do Iago Fernández Sextet no Rincón, prepresentación de disco,
Alberto Seoane trío , tamén no Rincón, Alberto Vilas en varios sitios e
circunstancias, Richard Bona, Eric Bibb e Robin MacKelle no Festival de
Pontevedra, Marco Mezquida e Riverside Quartet no Imaxinasons, Felipe Villar,
David Regueiro (no Rincón)…
Moita música, en
efecto. Posible grazas a sitios como o Contrabaixo, o Xancarajazz, a Taberna o
Rincón de Cangas, a Galería Jazz Bar, o Salason, tamén en Cangas, o Teatro
Ensalle… e a pervivencia de cousas como o Imaxinasons, o Festifolk de Vilariño
ou o Fstival Internacional de Pontevedra. Lamentar o peche do Hipólito, bar de
referencia jazzistica e cultural na zona de Travesas…
Mención
especial do xurado (premio “pero estas cousas inda pasan?”) ó concerto que
intentaron dar Virxilio da Silva e Mónica de Nut en Sanxenxo…
En canto a
discos (non me fagades explicar outra vez que cousa é un disco…), o do ano 2014,
pra mín é claramente ECTROPÍA, do XAN CAMPOS TRÍO (Xan Campos, teclado; Horacio
García, contrabaixo; Iago Fernández, batera. FreeCodeJazzRecords, 2014). Volo
oides e me decides.
(Aí enriba vos puxen unha foto do, insisto, magnífico concerto que Campos deu no Rincón, e un video de promoción do, reitero, magnífico disco Ectropía. De nada.)
E xa está. Era
iso.
E vou rematar
cun chamamento (e vos veredes se vos sentides chamados ou non): apoiade a música
en directo, especialmente a realizada pola xente de eiquí, e sobre todo a xente
que arrisca no creativo. E apoiade ós locais e a xente que segue a organizar
concertos, en ocasións pagando do seu peto ás perdas.
E, boeno,
ehem, seguer lindo esta cousa que eu fago.
No hay comentarios:
Publicar un comentario