Pasea a sua tristeza polas ruas do
barrio como outros pasean o can. Non é unha tristura elegante, ou distinguida.
É unha especie de melancolía palleira, malfadada, esfameada, temerosa,
farrapenta.
Camiña dun xeito raro,
dificultoso, inclinado cara adiante, como se tivese presa e ó mesmo tempo non
tivera gana nenghuna de ir a donde sexa que vaia; coma se sempre tivera unha
ventoeira en contra.
Acostuma levar unha axenda ou
caderno con tapas de coiro verde nunha
man, e, na outra, unha bolsa do super chea de vai ti saber qué.
Disque foi maestro, que estivo
casado, que é do barrio pero botou moitos anos fora.
Afastámonos dil ó seu paso. A
soidade, a tristura, a miseria, son contaxiosas, todo o mundo o sabe: mellor
non achegarse, mellor non miralas sequer.
Mesmo os animais rexeitan ós que
están enfermos.
O home vai e ven, fai as suas
cousas. Un día desaparecerá e ninguén se dará conta, non sendo a dona da casa
onde vive ou a señora da tenda onde merca as catro cousas coas que se mantén.
As veces se para, mira o redor de
sí, abre a su axenda verde e, de xeito furtivo,
anota algo cun lápis exaxeradamente pequeno; logo continúa o seu
percorrido polas rúas do barrio.
Qué haberá escrito nese caderno… O mapa da soedade, os rexistros da demolición,
o rastro da extinción, os trazos da fuxidia identidade do vello maestro… Soños,
lembranzas, tolerías, apuntes, esbozos. Ou a lista da compra. O caderno
desaparecerá con él, en todo caso.
As veces se para, ergue a cabeza
e sorrí.
Sen que teña nada que ver co anterior (ou sí), Sumrrá interpretando "Minoría Absoluta", un dos seus mellores temas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario