24 de setembro de 2014. Eu non son un artista, nen nada diso.

Mais que vello (que sí), ou canso (qué tamén), síntome desgastado.

Coma as esculturas dunha vella igrexa de povo que, de tanto estar á intemperie, xa non se sabe a qué santo ou demo representa.

Ou coma unha moeda vella, que leva xa circulando tempo de mais e que xa non se sabe qué valor ten, qué se pode mercar con ela...

Ben. Seica algún sabio da antigüidade dixo que era boa cousa o coñecerse a un mesmo, agora non me lembro por qué motivo. Os sabios da antigüidade están moi sobrevalorados, crédeme. Canto mais eu me coñezo menos me gusto, maís me aburro, mais renego de mín.

Desaparecer. Non deixar rastro da memoria dun…

Boeno. Sabedes quen era Lois Pereiro. Se non volo mirades en Internet, ou lle preguntades a alguén. Pereiro escribiu o seguinte:

Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise.

Tendo en conta que Lois morreu no ano 1996 e que inda hai xente co lé e que reflexiona sobre o que él escribiu, hai que pensar que polo menos ata certo punto conquiriu o que se propuña…

Eu, pola miña banda, non teño interese algún en deixar nada tras de mín (inda que foxe quen, claro). A menos que infinitisimal e irrelevante amputación que sufrirá o mundo coa miña desaparición (e extincinción total, supoño) será doadamente esquecida. Dou por feito que estes cativos escritos, estas torpes homenaxes, estas imaxes roubadas á realidade serán dalgún xeito dispersados polo vento no seu día.

Emporiso que non son, nen serei, artista.

As fotos que acompañan son miñas, en todas sae o bateria L.A.R. Legido, e foron tomadas durante o concerto-celebración que Sumrrá ofreceu na Praza da Constitución, de Vigo, durante o pasado Imaxinasons.

E para que non sintades que perdéchedes totalmente o tempo, deixovos algo realmente especial: Voicings III , de Karolis Biveinis, compositor e pianista lituano residente en Galicia; a voz é da habitual nesta páxina Mónica de Nut.