Pois dinme conta de algo, o outro día. As veces me dou conta de cousas,
cousas que todo o mundo sabe hai tempo, pero que eu tardo un pouco de mais en
captar. Unha década ou duas. Non, nunca fun un tipo rápido de entendemento.
Pois a cousa da que me din conta (ou “din de conta”, que tamén vale) é
de que son vello.
A cousa foi así: estaba eu no dentista (dobre ración de anestesia, por
favor), e reparei no feito de que o tipo era bastante mais novo ca mín. Credelo
ou non, pero nunca caira na conta. A falta de cousa mellor que facer (sabedes, os traslados en bus dan
prá moito, ó cacharro do mp3 algo lle pasa que non vai ben, a biblioteca se
pasa a vida a fumigar, non me falo coa xente e apenas cos animais, ou sexa, que
teño tempo), empecei a matinar no tal feito. Resulta que non só o dentista é
mais novo ca mín. Tamén os conductores de Vitrasa, tan amables e distinguidos
eles. A médica, á que acudo cada tres ou catro anos non sei moi ben para qué.
Os funcionarios cos que teño que facer tediosos, incomprensibles e inutís
trámites. Os músicos, os actores de teatro, os domadores de leóns a cuias actuacións asisto, cada vez menos. O
gato. Os policías que me identifican, me protexen e me putean (cada vez menos,
tamén; sigo sendo sospeitoso, pero inofensivo). Os veciños cos que teño bullas.
Os tipos que están a punto de atropellarme todolos días.
Boeno, moita xente, vaia. E, xa que logo, por descarte, por contraste,
por comparación, se tanta xente é mais nova ca mín, eu veño sendo vello. O cal explica
moitas cousas:
A cada vez mais notoria falta de
cabelo e de visión e de memoria e de ánimo, por exemplo. A repuñancia que sinto
polas novas tecnoloxías. O cansanzo permanente. Os tremores de mans. Os
calambres nas pernas. A falla de esperanza na humanidade en xeral, e en ti que
les esto en particular. O desinterés polo futuro. A incapacidade pra aprender
cousas novas.
As perdas. Perdo o equilibrio, perdo as chaves, perdo a diñidade, perdo
o sentido da realidade, perdo as ocasións, perdo os mecheros, perdo os papeis,
perdo os concertos, me perdo eu directamente.
O de dar a chapa con vellas historias, cousas que pasaron no 79, no 88,
no 93, no 97, cousas que xa eran aburridas cando sucedían e que eu me empeño en
contar unha e outra vez a algún iluso que inda non me coñece o suficente prá
escapar. Ou as escribo eiquí. Je.
A falta de atractivo. Boeno, vale, eso non é de agora.
O empeño en que todo o bó en cuestión de literatura, de películas, de
música, de pintura ou de repostería xa se fixo hai moito tempo, e que da
actualidade só poden xurdir tristes
remedos.
Un montón de cousas, vaia, que só se explican pola vellez recentemente
asumida.
Inda non teño moita práctica con isto de ser vello, pero algunhas cousas
xa vou pillando. Por exemplo, que a “sabiduría da vellez” é algo sumamente
sobrevalorado. Polo menos no meu caso: sigo sendo tan estúpido como cando novo,
pero en vello. Non teño respostas a nada, non aprendín nada. A vellez non te
fai sabio: faite vello, mais nada. A cercanía á tumba non resolve nengunha
cuestión pendente. Da medo, eso sí.
Ben. Se alguén segue esta
cousa-blog dende o principio, ou se adica a mirar as primeiras entradas (por
certo, moitas grazas; vai ó bar que prefiras, pídete algo e que mo carguen en
conta, que xa eu me encargo), saberá que unha das miñas intencións era recomendar
libros ou autores. Non me lembro moi ben por qué, nen en base a qué, pero
daquela pareceume unha boa idea, supoño. Lóxicamente, o presunto (e en vías de
extinción, creo) lector dstas liñas non fixo caso nengún das miñas
recomendacións. Normal. O que non debe ser moi normal debo ser eu, porque aí
vou de novo. (Se leiches atá eiquí e o queres deixar, oes, sen problema,
seguemos sendo amigos.
Co torpe estilo que me
caracteriza, e a sabendas do pouco éxito que soen ter as miñas recomendacións, vouvos
propor a lectura de “Nada que temer”, de Julian Barnes.
Julián Barnes é un ser
despreciable. Non somente ten un dos mellores pulsos narrativos da actualidade,
senón que ademais goza dun grande sentido do humor, atesora unha cultura
inmensa, é profundo e axil, manexa toda-las distancias, é elegante. Con este
tío non hai fallo, podes coller calquer libro dil e seguro que é bó. O que vos
dicía, un tipo odioso. Esta obra en concreto, “Nada que temer”, é unha especie
de ensaio, biografía, escolma de cousas varias, sobre o tema da vellez, a morte
en xeral, e a morte do Sr. Barnes en particular, e mais concretamente sobre o
temor á morte. E o tipo consigue co libro sexa, ademais de enriquecedor,
entretido e ameno. Divertido, incluso. Se este ano ides ler un só libro, ben
podería ser éste.
Polo que eu sei, a día de hoxe o Sr. Barnes
segue vivo. E é vello, moi vello, mais vello ca mín.
O libro está editado por Anagrama, haino
a vender en librarías, o podes coller na Biblioteca e non sei se o podes
descargar dalgún sitio ou non porque non
teño idea de cómo funcionan estas cousas. E a verdade, écheme un pouco igoal.
E boeno, xa está. Cada vez os meus
escritos son máis longos, máis pesados, menos divertidos. Outro síntoma da
vellez? Quizais…
As fotos son miñas, pode que teñan algo que ver coa escrita e pode que non. Vos deixo vendo o video de DAKIDARRIA, e xa marcho que teño que marchar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario