Co retraso que é habitual nesta sorprendentemente-inda-visitada-pero-non-moito páxina, imos abordar (coma se fósemos piratas) o siñificado social, político, lúdico-festivo e mais do primeiro de maio, conmemoración da Festa do Traballo, Día Internacional da Crase Obreira, San José Obreiro, e outras cousas que tamén se conmemoran o tal día. Por conmemorar que non sexa.
O primeiro de maio mola. Con esta reflexión xa estaríamos a altura dun universitario medio, pero tanto o redactor desta páxina (eu) coma os sufridos lectores da mesma (vos) temos un nivel de exixencia na análese, na expresión, no cuestonamento da realidade, etc., bastante mais alto do que, polo visto, se ensina nas universidades do Estado. Así que imos profundar na reflexión citada.
Nefeuto, o primeiro de maio mola. E por moitas razóns. Imos expór unhas cantas, pero sen dúbida hai mais (o que pasa é que agora mesmo non se me ocorren). Vai:
-É festivo. O cal sempre está moi ben, sempre que teñas curro, e non traballes na hostelería, no espectáculo, na sanidade, no transporte público, nun medio de comunicación ou sexas policía de algunha das moitas razas que existen.
-Vas a algunha das manis que hai, polo menos nas vilas dun certo tamaño, e sempre topas xente coñecida que normalmente non ves, e te pós ó tanto de cómo lle vai a vida a uns e outros e esas cousas . As veces ata fas amistades, ou incluso ligas (eu non, pero sei de xente que sí). Tamén é entretido ver quen falta do ano pasado, e especular sobre o motivo da ausenza (quedou dormido, despistouse, morreu, pasouse a outro sindicato, pasa de todo…)
- Pódeste pór camisetas, gorras, chapiñas e cousas que somente podes pór ese día, e así lle das uso.
- Podes andar por mitade da rúa sen risco de que te atropellen. Ata agora, polo menos, porque si se populariza a extravagante costume de levar autobuses ás manis, calquer día pode haber unha desgraza.
- A diferenza das folgas xerais, o primeiro de maio os bares sí están abertos. Entendámonos: cando as folgas xerais, a maior parte dos bares tamén están abertos, pero da moi mal rollo entrar. O primeiro de maio non pasa nada, te tomas uns caldeiros cos amigos e tan contentos.
- Se tes colegas que van a manis distintas ca túa, logo podedes discutir sobre cal meteu mais xente, cal tiña mais bandeirolas, bandeiriñas, faixas e globos, ou que portavoz dixo o tópico máis tópico ou a burrada mais grande.
- Podes pór a TVG o mediodía e ver se te ves nalgunha mani,
- Se tes can, lle podes pór pegatinas do sindicato que mais che goste e facerlle fotos, que sempre dan moita risa (ollo: estamos bordeando a crueldade animal). Tamén vale pra bebés. Disque prá avós, pero eu nunca o mirei.
- Podes intentar colarte nalgunha festa das que as veces organizan os sindicatos con mais pasta, e ó mellor consigues xantar de gratis.
- Se tes algo de xeito tocando a guitarra ou cantando ou facendo malabares, soe ser un bó día pra facer algo de caixa, se te colocas estratexicamente (perto das manis, pero non no medio delas, por exemplo).
E mais cousas, xa vos digo, que agora mesmo non me lembro.
Todas son avantaxes, como podedes ver. E ata o de agora somente tratamos asuntos mais ou menos materiais. Porque se chegastedes ata eiquí (hai alguén aí?) paga a pena comentar así por encima o aspecto digamos, mmm, espiritual do tema.
Saberedes que cada vez que asistides a unha mani do primeiro de maio gañades puntos prá acceder ó Paraíso Proletario, que é a máxima aspiración ultraterrena dos traballadores concienzados e concienzudos. Como todo o mundo sabe, o Paraíso Proletario, na sua versión viguesa e masculina, é un lugar maravilloso: existe pleno emprego (podes traballar oito horas diarias durante toda a eternidade), o Celta non somente non baixa a segunda senon que gaña a Copa de Europa cada duas semans, hai numerosas festas gastronómicas a base de churrasco e pementos-de-padrón, abundan os sitios pra aparcar… Boeno, o Paraíso. E o único que tendes que facer prá habitar nel pra sempre é atender ás convocatorias dos vosos sindicatos, que saben o que mais os conven e miran por vos, e non facer o ganso. E morrerse, claro (algunha pega tiña que haber).
Despois de todo o exposto, coincideredes conmigo en que o primeiro de maio mola. De feito, debería haber un primeiro de maio cada mes e medio, unha cousa así.
---.
As fotos que acompañan esta profunda reflexión son miñas, e a primeira vista non teñen moito que ver co tema. Claro que todo é cuestión de darlle voltas…
No hay comentarios:
Publicar un comentario