Existe, inda agora, nesta época idiota, nesta democracia de centro comercial, nesta terra de orgullosa vulgaridade sen límites, nesta sociedade de mediocridade elevada a modelo, nesta vida de teléfono móvil, de teletenda, de xa é primavera no Corte Inglés, de axustados horarios imposibles, de xuventude eterna e imbécil. Existe, ou eso quero crer.
A poesía é un arma carregada de futuro, dicía Celaya. Probablemente sexa mentira, pero qué mais da. Na beleza sempre hai un compoñente de mentira, de engano, de espellismo. A beleza minte, igoal que o fermoso doe. Quizais por eso polo habitual preferimos o vanal, o brutal, o estúpido, o vulgar, o mediocre.
A maior parte de nós, admítámolo, somos cativos, insulsos, pobres. Non temos talento. Os nosos soños son dictados pola televisión (prá xeneración á que eu perteñezo; a radio, Internet ou o que veña agora cumpriron ou cumprirán a mesma función pra outras xentes). Queremos o que temos que querer: somos perfectamente previsibles. Conformamonos, adaptámonos, acomodámonos. A vida, sexa ou que sexa iso, acontécenos. Somos personaxes secundarias da nosa propia existencia, somos o telón de fondo necesario, somos a multitude que aparece no intre oportuno pra realzar o valor do heroe e a beleza da heroína (ou viceversa), somos prescindibles, intercambiables.
Así somos, moitos de nós, case que sempre.
Mais as veces sucede, porque sí, que unha voz, unhas letras xuntadas dun certo xeito, o movimento dun animal, unha lembranza, un cantar, unha imaxe, un xesto, eu que sei, completa a liña de puntos, o que sexa, fainos sentir que estamos no sitio e no intre adecuados, que somos propietarios da nosa existencia (“…son o amo do meu destiño, son o capitán da miña alma”, que dicía o outro). Que hai ocos no noso interior raramente habitados, e que semellan cálidos. Que hai selvas no noso interior salvaxes e indomables. Que en certo xeito, todo pagou a pena. Que a vida doe, a vida queima, a vida é doce e salgada. Que é nosa.
Chámalle, por exemplo, poesía a eso que sucede de cando en vez, e que un sinte confusamente, sen ser capaz de expresalo. E que os chamados poetas, que probablemente sinten o mesmo que calquera de nos, son capaces de converter en palabras. “Intermedian”, por así decilo, entre a poesía e nós.
Na tumba de Lois Pereiro está escrito:
Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria.
O cantante do grupo Cicatriz, na sua derradeira actuación, xa moi enfermo e con muletas, achegouse ó borde do escenario e xirouse a viseira, amosándolle o rostro estragado ó público. Dixo algo como “aproveitade agora que non ides ter outra ocasión.” Unha chuvia de lapos asologoulle a faciana. Foi un recoñocemento, un adeus, unha celebración. E, vale, un montón de cuspe. Supóñovos familiarizados cos rituais punkis.
Poesía?
Védes por onde vou?
---
(Longo, confuso, coñazo e sen obxectivo: ésta é, sen dúbida, e de novo, a páxina de carlos, ún de teis, o único culpable do que eiquí pase. )
---
Boeno, inda ca miña vida social consiste básicamente en rascarlle a cabeza a algún gato coñecido (que se deixe), as veces salgo a alternar (jeje), e vou a algún concerto que outro. O mes pasado tiven o pracer de ver no Teatro Principal de Pontevedra a Joao Mortagua, incríble (polo bó que é) saxofonista portugués, acompañado por Paco Charlín, Xan Campos, Iao Fernández e Max Gómez. O concerto foi excelente. E xa estou farto de pór adxectivos encomiásticos. Por si alguén quedou con gañas de ir, vai un video-vía-youtube que recolle parte do tal concerto.
E xa está. Recuperando a normalidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario