O outro día, unha certa persoa preguntoume “sendo ti un escritor galego, como é que somente falas de narradores americanos ou ingleses, e non doutros escritores galegos? como é que non recomendas libros escritos na Galiza?”.
Estiven a piques de cair redondo ó chan. Non tanto pola pregunta, por suposto, senon porque alguén dotado de intelecto, supoño, me considerara “un escritor galego”, e non “un tipo que as veces escribe cousas divertidas”, que era a miña máxima aspiración ata ese intre, ou “un paiaso depresivo e bastante coñazo”, que, me temo, é a opinión xeneralizada sobre a miña, mmm, digamos obra.
Así que disfrutei coma un can. Vaia. Un escritor galego, nada menos. Eu. Hum.
Pra ser honestos, hai que recoñocer que a certa persoa que tal pregunta fixo estaba nun estado de embriaguez bastante alarmante, e que é moi boa xente, e que é moi xentil e sempre di cousas que un desexa ouvir. Pero inda así. Coma un can trotando pola praia, xa che digo.
Intentei amoldarme urxentemente ó meu novo rol (“qué fai un escritor galego cando alguén lle pregunta algo?”), así que estireime pra parecer mais alto, rasquei nunha orella, puxen cara de pensar, mandeille un grolo á copa de anis-del-mono, subín a petrina, boteille unha ollada á televisión (Rajoy falando de xustiza social, válgame Deus), esquecinme da pregunta, e invitei a outra copa. A certa persoa coa que estaba aceptou rápidamente e tamén esqueceu a pregunta. Pero o mal xa estaba feito.
Ó día seguinte (festivo), cunha resaca considerable, olleime no espello do baño e pensei “mira ti, un escritor galego”. Non semellaba moi distinto do habitual: feo, vulgarote, vello, apampanado, serio, triste, enfermo, inútil… Coma sempre, vaia. Encendín un ducados, acertei a potear dentro do retrete, puxen un disco (o moi apropiado e magnífico segundo disco de 2US), fixen un café, quemei mais tabaco. O de sempre. Sentei, ou mais ben cain nunha cadeira, e deixei cas preguntas me asaltaran: “A ún lle pagan por ser escritor galego? Un tipo que escribe chorradas que non lé ninguén ten direito a algún tipo de subvención? Debería sair na TVG anunciando o meu próximo (e inexistente) libro? Debería mercar unha chaqueta? Baixo á panadería ou encargo unha pizza? Fago unhas tarxetas que digan “XCM, escritor galego”? Qué lle poñen agora ó Ducados, que sabe asqueroso? Por qué non deixo de beber se sei que me senta fatal? ” E cousas así.
Decidín duas cousas: unha, que ía deixar de beber (alcohol, se entende); e duas, que ía adicarlle o tempo que fose necesario a determiñar se eu era realmente “un escritor galego”. Da primeira decisión mellor non falar. Da segunda, ós tres minutos, vintesete segundos e algunha décima que outra, xa tiña resposta: non podo ser “un escritor galego” porque: a) Non son profesor de Instituto. b) Non teño nengunha relación co suposto “mundo literario” que seguramente existe. c) Non lle vexo nengunha avantaxe. d) Non teño pasta para mercar chaquetas nen para encargar tarxetas. e) Non estou afiliado a nengún partido nacionalista institucional, nen gañas. E, f)… Boeno, agora mesmo non me lembro, pero había unha f), estou seguro.
E así rematou a miña carreira de escritor galego. Foi curta, pero intensa. En fin. Gardo lembranzas agradables. Foi unha bonita experiencia. Unha vivencia que me deixou marcado. Por favor, se alguén coñece un outro cliché apropiado, que complete a liña:
Por se alguén ten interese (que non creo, pero nunca se sabe), non falo de narradores galegos porque ós que coñezo non me gustan, e porque detesto ós profesores de instituto. Os de universidade, tamén. E, por suposto, haberá escritores galegos moi interesantes, e se alguén coñece algún, e fai o favor, pois que mo recomende, e se ten algo na Biblioteca, pois o collo e tal. Hai unha máxima que me ensinaron na casa: “pra falar mal de alguén, mellor non dicir nada” (boeno, mo dicían en castelán, pero o sentido era o mesmo); dos escritores galegos actuais que eu coñezo, non vou dicir nada. He.
Somente me queda agradecer á certa persoa que durante unha noite, e equivocadamente, convirtiume nun escritor galego. Fíxome bastante feliz, e lle debo unha. Outra.
Ah, vaia, agora me lembro. A f) é que realmente non sei escribir en galego. A miña obra en Tailandés é pouco accesible, polo intre. Sinto.
Segue un video que recolle a actuación de Sés na praza da Constitución o pasado día 9 de marzo, por se non estivechedes, e tal. Eu sí estivén. E, a pesares da chuvia, paseino fenomenal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario