30 de setembro de 2015: Santiago, unha declaración de amor (aproximación)

Amo a Santiago.

Soa tonto, soa pueril, soa a anuncio da Xunta. Pero é certo.

Amo as suas ruelas, os nomes das suas rúas (Algalia…), como brilan as suas pedras cando empeza a chuviscar, o son das pegadas na noite mal iluminada, a brétema que se extende pola Quintana, a lúa cando xoga coas torres da Catedral…

Ámoa dende que a descubrin nunha noite febril de cansanzo, colocón de absenta e fame de hai uns trinta e cinco anos.

Entendédeme:

Prefiro aburrirme en Santiago que pásalo ben en outro sitio. Prefiro estar só en Santiago que en boa compaña en outro sitio. Prefiro ser golpeado en Santiago que bicado en outro sitio. Boeno, en canto a esto último, como non hai risco que o segundo suceda, desexaría que o primeiro tampouco.

Entendédesme?

Eu, a eso, chamoo amor. Ou sexa, que amo a Santiago.

Pero, pero, pero.

(Lembramos ó curioso lector – ola?- que ésta é a páxina de carlosdeteis, e que, polo tanto, antes ou despois, ten que aparecer algún “pero”. É, por dicilo así, a marca da casa)

Pero o Santiago que eu amo non existe. Quizais xa non existe, quizais non existiu nunca. Quizais é un alucine dunha noite de fame, cansanzo e absenta de hai trinta e cinco anos.

Porque Santiago, cando vou, ten pouco que ver coa Santiago que eu amo.

A Santiago que vexo, non a que sinto, é unha cidade tonta. É un escenario dunha película. É un parque temático pra turistas. É unha representación de non sei qué cousa. É unha vila sen dramatismo, sen dor, sen emoción. Santiago en tecnicolor. Para todalas edades. Sen riscos.

O Santiago dos turistas, dos consumidores, dos funcionarios, da xente guai, da cultura.

Merda.

A “miña” Santiago é mais escura, mais suxa, ule peor, está mais valeira. Nese Santiago o ben e o mal non combaten senon que conviven bastante amigablemente. É mais sinestra. Non che deixa esquecer nen por un intre onde estás, entrométese en todalas conversas, agobia. Está habitada por santos, tolos, profetas, iluminados, perdidos, naúfragos, mestres, magos, demos grandes e pequenos, animais que falan, xente que nunca durme, nen come, e que orina en todalas esquiñas. Cheira a viño malo, a sexo  e a brétema.

As veces esta Santiago se deixa ver, asoma por baixo da outra, presíntela por un intre. E os turistas, os pelegrinos, os funcionarios, os mozos tatuados atá o cú, sinten un pouco de arrepío, de incomodidade, de antiguidade.

Pero cada vez pasa menos, creo.

Procuro ir a Santiago unha vez o mes, ou así. A xente (a pouca coa que me falo) pregúntame a qué vou; écheme pouco doado respostar, así que non digo nada, pero cando vou no tren pregúntome “a qué vou?”, e tampouco sei que me respostar. Pero vou. Só. O meu amor non entende de tríos nen cousas disas.

E unha e outra vez marcho de Santiago decepcionado, mais gris e vello e canso.

E unha e outra vez penso “A ver se podo voltar pronto.”

Pra toparme co meu amor. Pra toparme.

Vos deixo un video de CAXADE a quen tiven o pracer de ver e ouvir recentemente en Salvaterra.

Estiven buscando unha cousa do gran German Coppini que se chamaba "Qué han hecho de ti, Santiago", que viría moi a conto coa escrita de hoxe. Non a topei, pero darvos por recomendados...

Ata a próxima. Boas noites, boa sorte.