Esta é a décimo sétima entrada neste blog. E penso que é un bó intre para me presentar formalmente, e poñer ó día esto, e tal. Non por nada. É que apetece.
Antes que nada, por qué emprego o galego case qué exclusivamente? Porque non domino o thailandés, que é o meu idioma preferido e que ademais ten mais saida comercial. Todolos nenos de Galiza deberían ter o dereito a escoller o tailandés como lingua vehicular (palabra mais noxenta) nos seus estudos. De todolos xeitos, se es un pouco observador terás notado que tampouco é que teña moito dominio do galego. Normalmente, me expreso (é un decir) en castrapo, unha pseudo-lingua a reivindicar.
O meu “perfil”.- Un tipo que as veces leva sombreiro e que se deixa perilla para meter pinta de intelectual non é de fiar, como todo o mundo sabe. Non son nen moi listo nen moi simpático, non teño grandes experiencias que relatar ó mundo nen un talento especial para nada, carezo de atractivo e de valor, os cans me traban, sempre que chove me colle sen paraguas, ando dun xeito raro, se me esquecen as cousas, non teño amigos porque non teño facebook. Polo demais, ben, grazas. Non poño fotos nas que salga eu por duas razóns: para manter un certo, e infantil, misterio en torno a miña persoa, e para non vos amargalo día. Se pensas que escribo mal, tiñas que me escoitar falar.
Aficións.- Durmir, sobre todo. Tamén me tira moito o Mencía (nótese a respetuosa maiúscula inicial). Camiñar. Durmir. Aloumiñar (qué palabra tan bonita!) gatos. Fantasear. Durmir. Tocar a guitarra (baixiño pra non molestar).
Música.- Hip hop antiguo (Gang Starr, De la Soul, 2 Pac… ), soul, Frank Sinatra, e cousas raras. Case que todo o Jazz que aprecio fíxose antes de 1960. Prácticamente non vou a concertos, básicamente porque non me chaman moito a maioría dos grupos, e porque hai xente que se pasa todo o tempo a falar e non deixa ouvir nada, e porque non se pode fumar, e porque sempre me pisan.
Literatura.- Norteamericana mais ou menos contemporánea. Cousas que collo na biblioteca ó chou. Últimamente, poesía galega, non me preguntes por qué. Me encanta recomendarlle libros a xente que non me fai caso (e fai ben). Por certo, leíchedes a Richard Price?
Por qué comencei o blog? Pois non me lembro, a verdade. Supoño que foi un calentón, e que pensei que ía ser divertido. En realidade, sigo pensando que é bastante divertido. As veces.
Cando iniciei esto, algúns coñecidos daban por descontado que o contido do blog ía ser maiormente “social”, ou “político”, de tendencia libertaria. Decepcionar á xente é unha das cousas que mellor se me da, despois de todo o levo facendo dende hai anos.
Algunhas reaccións: volvínme nacionalista, volvínme cultureta, volvínme xilipollas. Chocheo. Cada día son mais tonto. Consellos: “fai algo útil”. Boeno.
Ten moitos seguidores o blog? Non. En realide, se estás lendo esto, formas parte dun clube bastante, e cada vez mais, exclusivo. Tamen é verdade que non me curro nada o de promocionalo, e tal. Pero é que me da corte.
Gañei amigos con esta experiencia? Non. Nen ún. Pero boeno, tampouco fixen enemigos, penso. Así que vaia unha cousa pola outra.
E xa está. As fotos son, como case que sempre, miñas, e a mín góstanme.
Está chovendo na Galiza (e mais que tiña que chover). Eiquí vos deixo con Victor Aneiros, pra mín o mellor bluesman (con permiso do Sr. Nervio) que temos na terra. O ceo está chorando. Vaia que sí.
E non vai chorar, coa que está caindo...
pasar o rato lendo estas entradas pode ser moitas cousas menos decepcionantes. ou é que había expectativas?
ResponderEliminar